سراج معلم

👈 آیت‌الله میرباقری:

🔹 رنج های انسان به اندازه توقعات و تعلقاتش است؛ شما اگر ازدواج می‌کنید در این ازدواج، به هر اندازه‌ای که توقع‌تان بالا باشد رنجتان افزایش پیدا می‌کند.

🔹 یک استاد عزیزی می‌فرمود: «من وقتی خانه می‌روم، متوقع نیستم که همسر من در عالم طبیعت باشد... وقتی می‌روم و در می‌زنم و او پاسخ می‌دهد، می‌گویم: الحمدلله که زنده و سالم است. وقتی می‌بینم روی باز دارد، می‌گویم: الحمدلله که در خانه، مشکلی پیش نیامده است. سفره که می‌اندازد، می‌گویم: الحمدلله فرصت کرده و غذا هم پخته است. می‌بینم غذای لذیذی پخته، باز می‌گویم: الحمدلله...». همه‌اش می‌شود الحمدلله.

🔹 اما اگر کسی خیال کرد که باید با یک سفره آراسته مواجه شود و ...، اگر یک مشکل در خانه پیش آمده باشد، رنج می‌بَرَد؛ در حالی که اگر توقع، پایین بود دائماً لذت می‌بُرد.

🔹 بنابراین، توقعات ماست که رنج‌های ما را شکل می‌دهد. وقتی آدم در این دنیا توقعات زیادی داشت که امکان وصولش در این دنیا نیست، رنج می‌برد. این آدم‌ها دارای حرص و توقعات فراوان از دنیا هستند و خیال می‌کنند دنیا دارالخلود است، که نیست!

🔹 انسان وقتی به امری - که آن امر فانی است - تعلق پیدا می‌کند، پیداست که همراه با بودنش [هم] رنج می برد؛ انسانی که دلخوش به بهار است، در بهار نگران پاییز است؛ لازم نیست پاییز بیاید؛ چون وقتی پاییز آمد، دائم محزون است... [اما] «إِنَّ أَوْلِیَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ»."