شب نیمه ماه رجب: شب شریفى است، و در آن چند عمل مستحبّ است: اوّل: غسل کردن.
دوّم: شب زنده دارى به عبادت، چنان که علاّمه مجلسى فرموده.
سوّم: زیارت حضرت سید الشّهدا علیه السّلام چهارم: شش رکعت نماز به کیفیتى که در اعمال شب سیزدهم گذشت.
پنجم: سى رکعت نماز که در هر رکعت سوره «حمد» و ده مرتبه سوره
«قل هو اللّه احد»
خوانده شود، و این نماز را سیّد ابن طاووس با فضیلت بسیار از رسول خدا صلى اللّه علیه و آله روایت کرده.
ششم: دوازده رکعت نماز، هر دو رکعت با یک سلام، و در هر رکعت، هر یک از سوره هاى «حمد» و «توحید» و «فلق» و «ناس» و «ایة الکرسى» و «قدر» را چهار مرتبه بخواند، و پس از سلام چهار مرتبه بگوید:
اللَّهُ اللَّهُ رَبِّی لا أُشْرِکُ بِهِ شَیْئا وَ لا أَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ وَلِیّا
خدایا خدایا، پروردگارا چیزى را شریک او نسازم، و جز او سرپرستى نگیردم
سپس هر دعایى که مى خواهد بخواند.
سیّد این نماز را به این صورت از امام صادق علیه السّلام روایت کرده، ولى شیخ در کتاب «مصباح» فرموده: که داود بن سرحان از امام صادق علیه السّلام روایت کرده: در شب نیمه رجب دوازده رکعت نماز به جا مى آورى، در هر رکعت بعد از سوره «حمد» یک سوره خوانده، و هنگامی که از نماز فراغت یافتى، هر یک از سوره هاى «حمد» ،
«قل اعوذ بربّ الفلق»
و
«قل اعوذ بربّ النّاس»
و
«قل هو اللّه احد»
و «ایة الکرسى» را چهار مرتبه قرائت میکنى، و پس از آن چهار مرتبه میگویى:
سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ
منزّه است خدا و سپاس خاص اوست و معبودى جز او نیست و او بزرگتر از هر وصفى است
پس می خوانی:
اللَّهُ اللَّهُ رَبِّی لا أُشْرِکُ بِهِ شَیْئا وَ مَا شَاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ.
خدایا خدایا پروردگارا چیزى را شریک او نسازم، و هرچه او خواهد شود نیرویى نیست جز خداى برتر و بزرگ.
و همچنین در شب بیست و هفتم مثل این عمل را به جا میآورى.
روز نیمه رجب: روز مبارکى است، و در آن چند عمل مستحب است: اوّل: غسل کردن، دوّم: زیارت حضرت سیّد الشهداء علیه السّلام، زیرا از ابن ابى نصر نقل شده که گفت: از حضرت رضا علیه السّلام پرسیدم، امام حسین علیه السّلام، را در کدام ماه زیارت کنیم؟ فرمود: در نیمه رجب و تمام ماه شعبان.
سوّم: نماز سلمان به کیفیتى که در اعمال روز اوّل گذشت.
چهارم: چهار رکعت نماز بخواند، و پس از سلام دست به دعا بردارد و بگوید:
اللَّهُمَّ یَا مُذِلَّ کُلِّ جَبَّارٍ وَ یَا مُعِزَّ الْمُؤْمِنِینَ أَنْتَ کَهْفِی حِینَ تُعْیِینِی الْمَذَاهِبُ وَ أَنْتَ بَارِئُ خَلْقِی رَحْمَةً بِی وَ قَدْ کُنْتَ عَنْ خَلْقِی غَنِیّا وَ لَوْ لا رَحْمَتُکَ لَکُنْتُ مِنَ الْهَالِکِینَ وَ أَنْتَ مُؤَیِّدِی بِالنَّصْرِ عَلَى أَعْدَائِی وَ لَوْ لا نَصْرُکَ إِیَّایَ لَکُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحِینَ یَا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعَادِنِهَا وَ مُنْشِئَ الْبَرَکَةِ مِنْ مَوَاضِعِهَا یَا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالشُّمُوخِ وَ الرِّفْعَةِ فَأَوْلِیَاؤُهُ بِعِزِّهِ یَتَعَزَّزُونَ وَ یَا مَنْ وَضَعَتْ لَهُ الْمُلُوکُ نِیرَ الْمَذَلَّةِ عَلَى أَعْنَاقِهِمْ فَهُمْ مِنْ سَطَوَاتِهِ خَائِفُونَ أَسْأَلُکَ بِکَیْنُونِیَّتِکَ الَّتِی اشْتَقَقْتَهَا مِنْ کِبْرِیَائِکَ وَ أَسْأَلُکَ بِکِبْرِیَائِکَ الَّتِی اشْتَقَقْتَهَا مِنْ عِزَّتِکَ وَ أَسْأَلُکَ بِعِزَّتِکَ الَّتِی اسْتَوَیْتَ بِهَا عَلَى عَرْشِکَ فَخَلَقْتَ بِهَا جَمِیعَ خَلْقِکَ فَهُمْ لَکَ مُذْعِنُونَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ.
اى خوارکننده هر ستمگر سرکش، از عزّت بخش مؤمنان، تویى پناهگاه من آن هنگام که دیدگاه ها و روش ها مرا عاجز سازند و تویى پدیدآورنده جسم و جانم از روى مهر و رحمت، درحالى که از آفریدن من بینیاز بودى، و اگر رحمت تو نبود هرآینه از هلاک شدگان بودم، و تویى تأیید کننده من در پیروزى بر دشمنانم، و اگر یارى تو نبود، هرآینه از رسواشدگان بودم، اى فرستنده رحمت از سرچشمه هایش، و پدید آورنده برکت از جاهایش، اى آن که هستی اش را به نهایت بزرگى و بلندى خاص ساخته، س دوستانش به عزت او عزیز مى شوند، اى آن که پادشاهان در برابرش یوغ خوارى بر گردن نهاده اند در نتیجه از حملات انتقام جویانه اش در هراسند، از تو مى خواهم به حق وجودت که آن را از کبریایت برون ساختى، و از تو مى خواهم به حق کبریایت که آن را از عزّتت برگرفتى و از تو مى خواهم به حق عزّتت که با آن بر حکومت هستى چیره گشتى و با آن همه آفریدگانت را آفریدى، در نتیجه همه آنان بر هستى ات اعتراف دارند، که بر محمّد و اهل بیتش درود فرستى.
