سراج معلم

کبری آسوپار

🔻اعظم طالقانی در حالی که به سختی و با واکر راه می‌رفت، هفته گذشته برای ثبت‌نام به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری به وزارت کشور رفت. او گفت: آمده‌ام تا تکلیف رجل سیاسی و امکان ریاست جمهوری زنان در ایران مشخص شود. در حالی که او اگر مرد هم بود، رد صلاحیت می‌شد. رئیس قوه مجریه باید توانایی راه رفتن مستقل را که داشته باشد، نه؟ موضوع مهم در اینجا «راه رفتن» است و نه «مرد بودن».

🔻از سویی او سابقه کار اجرایی ندارد و طبیعی است صلاحیتش برای ریاست اجرایی کشور رد شود. سابقه سیاسی او هم نشان از نظراتی می دهد که طبیعتاً تأیید صلاحیت او را با مشکل جدی مواجه خواهد ساخت. بنابراین اگر قرار است تکلیف «رجل سیاسی» با کاندیداتوری یک زن روشن شود، آن زن حتماً اعظم طالقانی نمی‌تواند باشد؛ چه آنکه او اگر به ‌جای «خانم» طالقانی، «آقای» طالقانی هم بود، صلاحیتش رد می‌شد.

🔻ربط دادن رد صلاحیت به جنسیت، در مورد کسی که مشکل جسمی ‌ دارد و سابقه کار اجرایی اش هم در حد مدیریت یک مدرسه است، برای من تصویر مناسبی است از همه‌ تقلاهای اصلاح‌طلبان برای سیاسی کاری به اسم دفاع از حقوق زنان. اندیشه ی اصلاح‌طلبان ایران برای دفاع از حقوق زنان همیشه با واکر و به سختی جلو آمده، چون بضاعت فکری‌شان محدود بوده است. وقتی هم به نتیجه نرسیدند، فکر کرده‌اند طرف مقابل مقصر بوده است.

🔻به عنوان مثال، اصلاح‌طلبان کلی انرژی گذاشته‌اند که زنان برای دیدن مسابقات مردان باید بتوانند به ورزشگاه‌ها بروند. ‌طبیعی است که حقوق زنان در ورزشگاه‌های زنانه و فضاهای ورزشی ای است که ندارند و نه تماشای مسابقات مردان از نزدیک. حضور در استادیوم های مردان دغدغه ی چند درصد زنان ایرانی است؟

🔻مثال‌ها زیاد است؛ برای تأیید صلاحیت فلان خانم کشف حجاب کرده همه ی توان سیاسی و رسانه‌ای‌شان را می‌گذارند؛ شعار اشتغال زنان سر می‌دهند، اما برای تأمین زندگی و ایجاد اشتغال مناسب هزاران زن بی سرپرست و بدسرپرست هیچ برنامه‌ای ندارند. همین روزها مدام سخن از ریاست جمهوری زنان می‌گویند، اما هیچ وقت فکر نمی‌کنند همه ی دوره‌هایی که دولت را در دست داشتند، یک زن در حد وزیر هم نداشته اند؛ پس دیگر ژست تعیین تکلیف رجل سیاسی‌شان برای چیست؟ چطور زنی را برای وزارت هم تربیت نکرده‌اند، اما دنبال ریاست جمهوری زنان هستند؟

🔻شهیندخت مولاوردی، معاون امور زنان ریاست جمهوری هم به تقدیر توئیتری از اقدام اعظم طالقانی می‌پردازد و می‌نویسد: «مثل دوره‌های قبل جور دیگران را این بار با عصا کشید تا پیامی را به همگان خصوصاً مردان و مسئولان برساند که زنان شایسته این مملکت را هم ببینند.» مولاوردی معاون رئیس‌جمهوری است که در هیئت وزیرانش یک زن هم حضور ندارد و فکر نمی کند پیام حضور یک خانم ۷۴ ساله ی با تحصیلات نه چندان عالیه و بدون سابقه ی اجرایی برای نامزدی ریاست جمهوری نمایش ناتوانمندی زنان است و نه امر دیگری! حضور او یعنی زن شایسته ی ریاست جمهوری نداریم؛ اگر نه که بجای طالقانی او می آمد دیگر!

📍مثال‌ها زیاد است و نمی‌شود همه را گفت، اما اصلاح‌طلبان در مسیر دفاع از حقوق زنان همیشه با واکر راه رفته و تقصیر را گردن زمین کج انداخته‌اند. کاش باور می‌کردند زنان ابزار سیاسی کاری‌های آنان نیستند.

روزنامه ی جوان / ۲۹ فروردین ۹۶
@asoupar