چند وقت پیش فیلم شیار 143 را دیدم، به نظر من فیلمی بود درخور تحسین از این نظر که 1-به دفاع مقدس وصل بود 2- سعی شده بود گوشه ای از رنجی که مادران شهدا خصوصا مادران شهدای مفقودالاثر متحمل شدند و جز خدا کسی از کیفیت و کمیت این رنج باخبر نیست را نشان بدهد. بعد از دیدن فیلم با بردن دانش آموزان مدرسه برای دیدن فیلم مخالف بودم . با اینکه دختران دبیرستانی بودند ، می ترسیدم در شان فیلم از خود واکنش نشان ندهند. منظور فیلم را فقط یک زن ، نه هر زنی بلکه مادر ، نه هر مادری ،بلکه مادر شهید و در میان آنها مادر شهید مفقودالاثر می فهمید. به عنوان مادر ،فیلم را گاه از پشت پرده اشک نگاه کردم اما اشک من کجا و دل سوخته مادر شهید جاویدالاثر کجا؟ با یکی از این مادران تا سال گذشته و حدود بیست سال آشنا بودم: خانم زهرا عالمی مادر خلبان شهید ابوالحسن ابوالحسنی. ظاهرا در همان مهر 59 هواپیمای ایشان مورد اصابت قرار می گیرد و دو روایت متفاوت از زنده بودن یا شهادت ایشان به مادر میرسد و مادر شهادت را باور نمیکند و سال ها منتطر بازگشت فرزند می ماند. اما گویا شهادت در اثر انفجار هواپیما صحیح بود و شاید ...
پدر شهید حدود 25 سال پیش به فرزندش پیوست و مادر هرگز اجازه نداد سنگ قبری به نام فرزند شهیدش تهیه شود. خیلی دوست داشتم که این کاررا من انجام می دادم و در کنار مزار پدرش در روستای درونکلای بابل برایش مزاری به یادگار نصب می شد . مادر شهید سال گذشته 5 بهمن از دنیا رفت و نام شهید اولین بار بر سنگ مزار ایشان نقش بست . اما ایشان در آرامگاه خانوادگی خود دفن شده اند .و هرکسی امکان حضور در این مکان را ندارد ،ظاهرا شورای روستا هم با نصب سنگ مزار در کنار پدر شهید مخالفت کرده است ، اما کاش در اینگونه موارد خود مسئولین برای قدردانی از شهدا قدم پیش بگذارند. فاتحه ای برای این شهید و پدر و مادرشان و همه شهدای گرانقدر و پدران و مادران مصیبت دیده شان قرائت کنید. خداوند همه آنها را با سالار شهیدان محشور کند.آمین
