سراج معلم

از شب جمعۀ اول رجب غفلت نکنید، چه ملائکه آن شب را «لیلة الرغائب» مى‌خوانند و آن چنین است که وقتى ثلث از شب بگذرد، ملکى در آسمان‌ها و زمین باقى نمى‌ماند، مگر اینکه در کعبه و پیرامون آن جمع مى‌شوند و خداوند خطاب به آنها مى‌گوید: اى فرشتگان من! هرکه چه مى‌خواهید، از من مسئلت کنید! مى‌گویند: اى پروردگار! حاجت ما این است که روزه‌گیرندگان رجب را ببخشى. خداوند-تبارک و تعالى- مى‌فرماید: به درستى که چنین کردم.

و شایسته‌تر آنکه: هرکس که این روایت را بشنود، در آن شب به ملائکه درودهاى فراوان بفرستد، تا حق این تحیّت را به مقدار توان خویش ادا کند.

سپس رسول اکرم-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-فرمود:

کسى که اولین پنجشنبه رجب را روزه گرفته و بین عشاء و نیمۀ شب دوازده رکعت نماز بگذارد و میان هر دو رکعت سلام داده و در هر رکعت، یک‌بار حمد و سه بار «إِنّٰا أَنْزَلْنٰاهُ فِی لَیْلَةِ اَلْقَدْرِ» و دوازده بار «قُلْ هُوَ اَللّٰهُ أَحَدٌ» را بخواند و زمانى که از نماز فارغ شد هفتاد بار به من صلوات فرستاده و بگوید: الّلهم صلّ على محمّد النّبى الامى و على آله و پس از آن سجده کند و در سجده‌هایش هفتاد بار بگوید: «سبوح قدوس، ربّ الملائکة و الروح» و سپس سر برداشته و بگوید: «رب اغفر و ارحم و تجاوز عما تعلم انک انت العلى العظیم» و دیگربار سجده نموده و در سجده‌اش، همان چیزى را که در سجدۀ اول خود گفت بگوید و پس از آن، حاجتش را از خدا بخواهد، مگر اینکه به درستى که برآورده مى‌شود، اگر خدا بخواهد.

رسول اکرم-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-پس از آن چنین فرمود:

سوگند به خدایى که جانم در قبضۀ قدرت اوست! مردى و زنى از بندگان خداوند این نماز را نمى‌خواند، مگر اینکه خداوند گناهانش را مى‌بخشد، هرچند به اندازۀ کف‌هاى دریا و ریگ‌هاى بیابان‌ها و وزن کوه‌ها و عدد برگ درختان باشد و چنین است که آن شخص در روز قیامت، هفتصد نفر از اهل بیت خودش را-که مستحق آتش هستند-شفاعت خواهد کرد و زمانى که شب اول قبرش شود، خداوند ثواب این نمازش را به صورتى زیبا و چهرۀ باز و زبانى خوش برایش برخواهد انگیخت و خواهد گفت: اى دوست من! بشارتت باد که از سختى رستى! و او، به آن چهره مى‌گوید: کیستى که نیکوتر از تو ندیده و پاکیزه‌تر از بوى تو، بویى استشمام نکرده‌ام؟ او مى‌گوید: اى حبیب من! همانا من، ثواب نمازى هستم که تو آن شب، در فلان ماه خواندى. و من در این شب آمده‌ام، تا حقت را ادا کرده، مونس تنهایى‌ات باشم و وحشتت را رفع کنم و زمانى که در صور دمیده شد، در عرصات قیامت بر سرت سایه بیفکنم و به درستى که تو هرگز از خیر مولایت فقیر و خالى دست نخواهى ماند.