سوگلی، بِلَک‌لیست و
این مضمون جمله‌ای است که کاظم روحانی‌نژاد در همان ابتدای مراسم می‌گوید.
اما ظاهرا این فقط شکل کار است. وقتی اسامی خبرنگاران و رسانه‌ها خوانده می‌شود، متوجه می‌شویم که ظاهرا تکرار تا 3 بار اشکالی ندارد و برخی از رسانه‌های خاص می‌توانند بیایند و برای بار چندم سوال کنند.
و طبیعی است که برخی رسانه‌ها بهتر است روی صندلی‌های خوش‌دوخت سالن بنشینند و حرف‌ها را روی برگه‌خبرشان خلاصه‌نویسی کنند.
به هرحال موقع تقسیم‌های کاملا عادلانه، ممکن است سهم بعضی‌ها فقط تماشاگر بودن باشد.
به هرحال برخی سوگلی‌ها هستند که هم حق با آنهاست، هم بلدند سوال‌های خوب و بدون حاشیه بپرسند و هم اساسا پاسخ سوال‌ها چندان سخت نیست. این وسط و در بحبوحه مذاکرات، احتمالا کنسرت و ورزشگاه و حضور بانوان خیلی مهم‌تر است و جوابش هم تیترخور بهتری دارد.
عجیب اینکه رئیس‌جمهور محترم در همین سخنانش می‌گوید: «نقد مشفقانه بسیار خوب، ضروری و لازم و به نفع دولت است چون اگر اجازه نقد ندهند معنایش این است که دولت مستبدی است» اما برخی‌ها که خودشان را در این جور مواقع خوب شیرین می‌کنند، تصمیم می‌گیرند برای خودشان یک «بلک‌لیست» درست کنند و اجازه ندهند برخی(به زعم خودشان) نخودی‌ها و بی‌خودی‌ها سوال بپرسند.
حکایت همان حکایت شاه می‌بخشد و فلانی نمی‌بخشد است.
آقای مسئولی که شما تعیین می‌کنی چه کسی بپرسد و چه کسی از رئیس‌جمهور کشورش (که خودش گفته رئیس‌جمهور همه است) سوال نپرسد. لطفا به جدول سوال‌کنندگان از رئیس‌جمهور طی این دو سه سال اخیر کمی دقت کنید. از همان نشست رسانه‌ای رئیس‌جمهور منتخب که در 27 خرداد 92 برگزار شد تا الآن ببینید عدالت را چقدر خوب رعایت کرده‌اید. ببینید برخی خبرگزاری‌ها، روزنامه‌ها و شبکه‌های داخلی و خارجی چطوری شده‌اند پرسشگر همیشگی.
شما که مدعی هستید قرار است سعی کنید که رسانه‌هایی که قبلا فرصت نکرده‌اند پشت تریبون قرار بگیرند، چرا قدری بیشتر سعی نکردید؟ چرا یادتان رفت، آمار رسانه‌هایی که پیش از این امکان و اجازه سوال پرسیدن یافته‌اند را می‌شود در فضای اینترنت و حتی پایگاه اطلاع‌رسانی رئیس‌جمهور یافت؟ چطور شد فکر کردید ما خوابیم؟
این‌بار هم تمام شد. دست رسانه‌های منتقد کوتاه ماند و نگذاشتید به میکروفون برسد، اما...
بگذریم. خسته نباشید با این همه انصاف!
