سراج معلم

روزنامه جوان نوشت: رئیس‌جمهور دیروز در همایش استانداران اعلام کرد: «نباید فکر کنیم پس از حصول توافق می‌توانیم هر طور که بخواهیم حرف بزنیم.» اگرچه معلوم نیست دغدغه روحانی کدام حرف و از سوی کیست و چه عوارضی از حرف زدن به وجود می‌آید، اما واقعاً شنیدن این «باور» و این «تزلزل» در ایران اسلامی باورکردنی نیست. 

قبل از توافق تا مرز اینکه «آب خوردن ما به توافق بستگی دارد» پیش رفتیم و اکنون که توافق بین زمین و آسمان رهاست، رئیس‌جمهور از «حرف زدن» نگران است. سؤال این است که مگر حرف انقلاب اسلامی قبل و بعد از توافق متفاوت می‌شود؟! مگر قرار است غیر از آنچه در برجام تعهد کرده‌ایم به چیز دیگری هم پایبند باشیم؟! اگر دولت، حرف، قول یا وعده‌ای به آن طرف داده است، باید در داخل هم بگوید تا اگر احیاناً مسئولان خبر ندارند، در جریان قرار گیرند و مواضع مسئولان متناقض جلوه ننماید. 
با این نگرانی رئیس‌جمهور قطعاً اوضاع خیلی سخت خواهد شد، چرا که وابسته‌ترین کشورها و ملت‌ها هم در حرف زدن دغدغه‌ای ندارند. حال اگر استقلال ما تا حد «حرف زدن» هم مخدوش می‌شود چه باید کرد؟!
رئیس‌جمهور در همین مراسم به تیم قبلی مذاکره‌کننده هسته‌ای اشاره می‌کند که «می‌رفتند و بیانیه می‌خواندند و می‌آمدند و تأثیری نداشت.» روی دیگر سکه این است که تیم قبل می‌رفته و حرف می‌زده و تأثیر نداشته است. اگر حرف زدن هیچ تأثیری ندارد و طرف روی حرف حساب نمی‌کند و صرفاً به عمل ما نگاه می‌کند،  چرا از حرف زدن نگران هستیم؟! وزیر صنعت می‌گوید فرانسوی‌ها اعلام کرده‌اند تا خودروی ما را نپذیرید، از چیز‌های دیگری مثل هواپیما و صنایع پیشرفته خبری نیست (نقل به مضمون). امریکایی‌ها نیز تاکنون غیر از مک‌دونالدشان اعلام آمادگی دیگری نداشته‌اند، پس رئیس‌جمهور نگران کدام حرف از طرف چه کسی است؟! آیا حرف زدن، توافق را به هم می‌ریزد یا روابط عاطفی و غیررسمی دو طرف را ؟ واقعاً از کسی که امام را درک کرده است که می‌فرمود: «سرانجام چنگ و دندان ابرقدرت را خرد خواهیم کرد، یا پیروز می‌شویم یا شهید می‌شویم که در مکتب ما هر دو پیروزی است»، این سخنان باورکردنی است؟! باید سخن در تراز ملتی باشد که سختی‌ها را تحمل کرده است تا مطالباتش در حد دهان باز کردن به سوی غرب برای شکم جلوه نکند. اگر این صحبت‌های رئیس‌جمهور را در کنار صحبت‌‌های دیگر ایشان (در همین نشست) درباره شورای نگهبان قرار دهیم، می‌توان چنین قضاوت کرد که آرامش کشور برای جریان حاکم سودآور نیست و دوقطبی‌هایی که مشاور رئیس‌جمهور در جلسات محفلی از آن سخن می‌گوید، در غیاب کارآمدی، لازم و ضروری است!
اگر رئیس‌جمهور محترم معتقد است مذاکرات عزتمندانه بوده است، باید پس از مذاکرات هم مسیر کشور و انقلاب در همه زمینه‌ها عزتمندانه باشد. غربی‌ها در فحاشی به پیامبر ما هم به «آزادی بیان» پناه می‌برند ولی ما باید به خاطر یک توافق نیم‌بند «حرف» خود را بخوریم و بترسیم؟! امام در ماجرای فراخوان سفرای اروپایی پس از صدور حکم سلمان رشدی چه مواضعی داشتند؟ فرمودند «گمان کردید تا اسم بازار مشترک (اتحادیه اروپای فعلی) را می‌آورید ما درجا می‌زنیم و از کنار اعتقادات خود می‌گذریم.» 
مسئولان ما باید پیرو امامی باشند که از تهران برای لندن حکم اعدام صادر می‌کرد و در عین حال می‌فرمود «من خوف از آن دارم که تحلیلگران امروز ۱۰ سال دیگر بر کرسی قضاوت بنشینند و بگویند صدور فتوای اسلامی اعدام یک مرتد، خلاف عرف حاکم بر دیپلماسی جهان بوده است» و بعد از امام این پیشگویی محقق شد. اکنون کار به کجا رسیده است که پس از امام رئیس جمهورمان از «حرف‌ زدن» هم نگران است اما امام در اوج جنگ از فراخوان سفرای اروپایی و تحریم باکی نداشت و ملت ایران را فرزندان رمضان می‌دانست. 
«انقلاب اسلامی» ان‌شاءالله کجی‌های «جمهوری اسلامی» را صاف خواهد کرد و نظام جمهوری اسلامی و دولت ایران را در تراز انقلاب اسلامی قرار خواهد داد. این هم بگذرد.  rajanews.com