سراج معلم

 امام(علیه السلام)  درخطبه ای هدف اصلی خود را بیان نموده، می ‌فرماید:انگیزه‌ ی من از این قیام جز این نیست که به حقّ عمل شود ، مگر نمی ‌بینید به حقّ عمل نمی ‌شود و از باطل جلوگیری نمی ‌گردد؟من مرگ را سعادت می ‌دانم و زندگی با ستمگران موجب ملال و دلتنگی است.بنابراین معلوم است که امام حسین(علیه السلام) چه خواسته و هدفی داشت.او حقّ را می ‌خواست.

بنابراین اگر ما مرتّب از حقّ دم می‌زنیم و برای امام حسین(علیه السلام) بر سر و سینه‌ی خود می ‌زنیم امّا در زندگی ‌مان حقّ را می ‌کُشیم، در آن صورت چگونه می ‌توانیم بگوییم:یا لَیْتَنا کُنّا مَعَکَ فَنَفوزَ فَوزاً عَظیماً؛ای حسین جان!ای کاش ما هم با تو بودیم و به فوز عظیم می‌ رسیدیم.مبادا از نظر حضرتش در این سخن دروغگو قلمداد شویم.

حسین(علیه السلام) می‌فرماید من از شما عمل به حقّ را می‌ خواهم و به شما می‌گویم:اَلا تَرَوْنَ اَنّ الْحَقّ لا یُعْمَلُ بِهِ؛آیا نمی ‌بینید که به حقّ عمل نمی ‌شود؟چرا در زندگی به حقّ عمل نمی‌ کنید؟ چرا زن در مقابل شوهرش به حقّ عمل نمی‌ کند؟ چرا شوهر در مقابل زن و فرزندانش به حق عمل نمی‌کند ؟ چرا کاسب بازار مسلمان به حقّ عمل نمی ‌کند؟ اگر راست می‌گویید، به حقّ عمل کنید و بدانید که امام حسین(علیه السلام) حقّ است و از او صادقانه پیروی کنید.

امام حسین(علیه السلام)کم‌ سخن بود ولی پر عمل. مِثل ما پرحرف کم‌عمل نبود.اگر سخنان امام حسین(علیه السلام)را جمع‌آوری کنیم از لحظه‌ای که از مدینه حرکت کرد تا هنگامی که به کربلا رسید سخنان محدودی از آن حضرت ثبت شده است.امّا در این فاصله‌ی کوتاه آن امام همام یک دنیا عمل از خود نشان داد. ظرف چند ساعت در یک روز، عملی بزرگ و ماندگار انجام داد که تا جهان، جهان است باقی و جاودان است و به سبب همین عمل خالصانه‌ی اوست که سخنانش را دل‌های حق ّ‌پذیر می پذیرند و شخصیّت ممتازش محبوب جهانیان قرار گرفته است.... برگرفته از سلسله مباحث اعتقادی حضرت آیت الله سید محمد ضیاء آبادی (از حسین (علیه السلام ) گفتن تا حسینی شدن )