سراج معلم

کشوری که به اذعان کشورهای متخاصم، در حال حاضر با ایدئولوژی و رهبری خود از غرب و جنوب غرب آسیا تا شمال آفریقا را در برگرفته و روز به روز بر متحدان این تفکر افزوده می‌شود تا جایی که بارقه‌های آن به حیات خلوت شیطان بزرگ در آمریکای لاتین رسیده است.

با نگاهی به اتفاقات کشورهای منطقه و برخی بی ثباتی‌های اروپا و حتی آمریکا می‌توان دریافت که اهمیت جزیره ثبات جمهوری اسلامی در منطقه استراتژیک خاورمیانه با تسلط بر آبراه‌های حیاتی و قرار گرفتن در مسیرهای ترانزیتی چقدر حائز اهمیت است.

درست در اثنای چنین شرایطی است که غول‌های سیاسی و اقتصادی دنیا که البته در مبارزه نظامی با ارتش‌های پوسیده هم توان برتری نداشته‌اند، از نشستن بر سر میز مذاکره با سکاندار این جزیره ثبات ابراز تمایل می‌کنند. با وجود اشتیاق زایدالوصفی که طرف‌های مذاکره با ایران از تحقق این رویداد صحبت می‌کنند و از بارها اذعان به بی نتیجه بودن تحریم و تهدید ایران و البته موثر بودن گفت‌وگوها سخن می‌رانند، شاید شنیدن جملات تکراری تهدید نظامی کمی تعجب برانگیز باشد.

تاکید رهبر انقلاب بر لزوم افزایش توان نظامی کشور و قابل مذاکره نبودن هیچ یک از دستاوردهای ایران جز موضوع هسته‌ای و بیان این نکته که هیچ خوشبینی به عمل و کلام متناقض غرب وجود ندارد، شاهد این مدعاست.

از طرفی تاکید بر این موضوع که ایران از سر ضعف و استیصال نظامی و اقتصادی پای میز مذاکره نشسته و دیگر یارای دفاع از دستاوردها و شعارهای انقلابی خود را ندارد، یکی دیگر از پیام‌هایی است که آمریکا و متحدانش مایل‌اند به کشورهای مخاطب پیام صدور انقلاب ایران برسد.

گره زدن همه مشکلات کشور به درگیری‌های دوسال اخیر در موضوع مذاکرات هسته‌ای و حالا تلاش برای توسعه این مذاکرات در ابعاد دیگر سیاسی اشتباهی بزرگ است. اشتباهی که به همان اندازه بهره‌برداری جناحی و حزبی از این موضوع ملی را خطرناک خواهد کرد.

مسئولان و عموم مردم باید ضمن توجه به اقتدار بین المللی و توانایی بازیگردانی صحنه‌های سیاست خارجی باید به این باور برسند که پیشرفت کشور تنها از دریچه دیپلماسی رقم نمی‌خورد و در نهایت توافق برد-برد با طرف‌های غربی قرار نیست همه مشکلات کشور به یکباره و دفعی حل شده و در داخل گلستان شود همانطوری که در این ده سال درگیری در موضوع هسته ای نیز در بیابان و برهوت مشکلات نبوده‌ایم.

موضوعی که دستاوردهای دلاورمردانی چون شهید شهریاری و احمدی روشن به وضوح بر آن صحه گذاشته و در پنجمین سال عروج یکی از این بزرگمردان تاریخ علمی کشور، شهید شهریاری، بیش از هر چیز دیگری بر همگان اثبات شده است.

شهید مجید شهریاری، استاد دانشگاه شهید بهشتی تهران، فیزیک‌دان و دانشمند هسته ‌ای، متولد زنجان بود. وی پنج سال قبل در تاریخ هشتم آذر ماه ۸۹، در اقدام تروریستی مذبوحانه‌ ای از سوی عاملان کوردل صهیونیست در مقابل دیدگان همسرش به شهادت رسید و پیکر این شهید در استان تهران، آرامگاه امامزاده صالح بن موسی الکاظم دفن شد.

درجه علمی شهید شهریاری

مجید شهریاری در سال ۱۳۴۵ در زنجان دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زنجان، دوره کارشناسی را با رتبه دو در رشته مهندسی الکترونیک در دانشگاه صنعتی امیر کبیر گذراند و با رتبه نخست کنکور دوره کارشناسی ارشد را در رشته مهندسی هسته ای در دانشگاه صنعتی شریف و دوره دکتری در رشته مهندسی هسته ای را در دانشگاه امیر کبیر از سال به اتمام رساند.

پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه امیر کبیر به عنوان عضو هیات علمی مشغول به کار شد و در سال۸۰ به خاطر نبود امکانات پژوهشی از دانشگاه امیرکبیر جدا شد و به عنوان هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی مشغول به کار شد.

وی در سال ۸۴ به درجه دانشیاری رسید و در سال ۸۸ نیز به درجه استادی ارتقاء پیدا کرد. در واقع بعد از چهار سال دوره دانشیاری و حدود هشت سال از زمان شروع به کار که حداقل زمان لازم برای برای ارتقاء به درجه استادی است، به این مرتبه ارتقاء یافت. نمره کیفیت تدریس ایشان در دوره دانشیاری ۱۹.۴۶ از ۲۰ بوده است.

ترور به روایت همسر شهید

«با دکتر از منزل بیرون رفتیم، به پسرم محسن هم گفتیم: با ما بیاید، اما گفت: کلاس دانشگاه او ساعت ۱۰ صبح است و نیامد و این لطف خدا بود که نیاید تا شاهد این حادثه تلخ نباشد. دکتر و راننده جلو نشستند و من هم عقب.

دکتر مطابق معمول که بیشترین استفاده را از وقتش می کرد، در ماشین شروع به گوش کردن تفسیر قرآن آیت‌الله جوادی آملی کرد. حدود پانصد- ششصد متر در بزرگراه ارتش رفته بودیم که یک موتوری نزدیک ماشین شد.

در همین حین، راننده فریاد زد: دکتر برو بیرون. دکتر پس از فریاد راننده گفت: چی شده؟‌ من چون کمربند نداشتم، بی‌درنگ از ماشین پیاده شدم، راننده هم سریع پیاده شد؛ من رفتم در سمت دکتر را باز کنم که در همین حین بمب جلو صورت من منفجر شد. خواستم بروم به مجید کمک کنم، اما نمی‌توانستم حرکت کنم و فقط می‌گفتم مجید من.

راننده آمد بالای سر من، به او گفتم: برو مجید را کمک کن، اما راننده که آمد بالای سر مجید، دیدم توی سر خود می زند. یک نگاه به من می کرد و یک نگاه به مجید.

خودم را کشان کشان به در خودرو رساندم، فهمیدم که مجید شهید شده. بی اختیار تا یاد مجید افتادم، صحنه کربلا به ذهنم خطور کرد که سر فرزند زهرا(س) را بریدند و چه بلاهایی که بر سر اهل بیت نیاوردند، اما مجید من که خاک پای آنها هم نمی شود. پس از آن، گفتم: الحمدلله.»

نقش شهید شهریاری در مذاکرات هسته‌ای

سعید جلیلی، عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) و دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی، در رابطه با دستاورد بزرگ شهید شهریاری در مورد غنی سازی ۲۰ درصدی می گوید: در دوره‌ای ما به سوخت ۲۰ درصد برای برخی از بیماران خاص مان که حدود ۸۵۰ نفر بودند احتیاج داشتیم. طبق مقررات آژانس نامه دادیم و دستیابی به این سوخت را خواستار شدیم. به جای اینکه مسیر را برای ما در این زمینه تسهیل کنند وقتی مطرح شد نگاه استکباری وقتی احساس کرد موضوعی برای اهرم فشار بدست آورده است، شروع به شرط و شروط گذاشتن کرد. با اتکا به حضور چنین دانشمندانی در جلسه گفتیم که خودمان می سازیم؛ اما به ما ریشخند زدند و احساس کردند که ما حرف خلاف واقعی می زنیم.

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در ادامه اینطور می افزاید: اما این کار را شهید شهریاری و همکارانشان در مدت کوتاهی با تولید صفحه سوخت انجام دادند و موجبات تعجب طرف غربی در مذاکرات شد. باید یاد کنیم از کسانی که براساس این نگاه و مبنا حرکت کردند شهید بزرگوار شهریاری که از کسانی بود که سیدالشهدا را الگو قرار داده بود و نمی‌توانست بپذیرد که دیگران نیاز به داشتن یا نداشتن غنی سازی را به کشور ما تحمیل کنند و شهید علیمحمدی نیز که در این مسیر نگاه حقیقت جویی را دنبال می‌کرد.

«شهید علم» فاصله جمهوری اسلامی ایران با قوی‌ترین کشورهای هسته‌ای را کم کرد

علی اکبر صالحی، وزیر خارجه سابق و رئیس فعلی سازمان انرژی اتمی نیز در رابطه با رشادت ها و توانایی های این استاد شهید اینطور بیان می کند: شهید شهریاری جزو تنها کسانی بود که دانشیاری و استادیاری و استاد تمامی وی در حداقل زمان طی شد که البته اینها تمامی مراتب دنیوی وی بود؛ اما مراتب روحانی و معنوی دکتر شهریاری در نهایت منجر به شهادت او شد. خداوند وعده دادند که کسانی که اهل علم هستند را مرتبه اعلی و مجاهدت می‌بخشد و دکتر شهریاری هم حتماً در زمره این افراد است.

رئیس سازمان انرژی اتمی کشور در بخش دیگری در مورد نقش شهید شهریاری در پیشرفت صنعت هسته ای می گوید:‌ زمانی که بحث تولید صفحات سوخت ۲۰ درصد مطرح شد، نیاز به محاسباتی بسیاری پیچیده داشتیم که فقط شهید شهریاری می‌توانست این امور را انجام دهد و الحمدالله وی این کار را بدون هیچ چشم داشتی انجام داد، ضمن اینکه دانشمندان فراوانی را در کنار خود در حین انجام تحقیقات این مسئله تربیت کرد تا پس از حیاتش راهش را ادامه دهند. شهید شهریاری توانایی داشت که فاصله جمهوری اسلامی ایران را با قوی‌ترین کشورهای هسته‌ای کم کرد.

سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با خانواده شهید

«مهمترین تسلایی که انسان در این‌جور حوادث به خودش می‌دهد این است که می‌داند خدای متعال برای این جانفشانی‌ها و این شهادت‌ها و این خون‌های به ناحق ریخته شده ثواب‌هایی را معین و مدون کرده که به ذهن ما هم خطور نمی‌کند!

به قدری این مقامات و درجات الهی، عالی و غیر قابل توصیف است که ما اصلاً نمی‌توانیم درک کنیم و مطمئن باشید ایشان الان در بهترین حالات است که هر مومنی و هر انسان صالحی، اگر چنانچه اندکی از آن مراتب را بتواند با دبده بصیرت خودش ببیند، آرزو می‌کند که ای کاش ما هم به همین سرنوشت دچار بشویم. الحمدالله رب العالمین ایشان (شهید شهریاری) وضعشان اینطور است و بزرگترین تسلی این است.

لکن تسلای دومی هم وجود دارد و آن قدردانی مردم است. دیدید که مردم ما چه قدردانی و چه ارزش‌گذاری کردند از این شهید بزرگوار. »

شهید علم، روایتی از داستان زندگی مرد غنی سازی بیست درصد

کتاب «شهید علم» که به همت دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی منتشر شده است حاوی خاطراتی از زندگی دانشمند شهید مجید شهریاری است که به چاپ سوم خود رسیده است. شهید علم برای اولین بار به مناسبت اولین سالگرد شهادت شهریاری در محرم سال۱۳۹۰ با نام «دانشمند عاشورایی» به چاپ رسیده بود.

در بخشی از مقدمه کتاب «شهید علم» آمده است: «شهید شهریاری را قبل از شهادتش عده‌ای خیلی خوب می‌شناختند. عده‌ای خوب می‌دانستند غنی‌سازی ۲۰ درصد اورانیوم و بسیاری پیشرفت‌های علمی ایران در علوم هسته‌ای مدیون تلاش‌های اوست و اگر نباشد، از سرعت این پیشرفت‌ها کاسته خواهد شد. این دسته طیف گسترده‌ای هستند؛ از نخست‌وزیر اسرائیل و روسای موساد و سیا، تا موتورسوار مزدوری که بمب را به بدنه خودروی شهید شهریاری چسباند.

همان‌ها که گفتند ترور شهید شهریاری اقدامی غیرجنگی برای توقف پیشرفت ایران بوده است؛ همان‌هایی که پس از شنیدن خبر ترور شهریاری، نفس راحتی کشیدند. دسته دیگری هم بودند که وقتی خبر شهادت شهریاری را شنیدند نفس در سینه‌های‌شان حبس شد و در سینه ماند تا بغض‌شان بترکد و همراه با سیل اشک جاری شود. اینها هم شهریاری خوب می‌شناختند. آنچه پیش‌رو دارید روایت‌های دسته دوم است برای دسته سومی که شهریاری را با شهادتش شناختند و هنوز او را با شهادتش می‌شناسند.»