سراج معلم

سلام وخوش آمد عرض می کنم خدمت جناب آقای دکتر روحانی، ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران. به نمایندگی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف، سلام گرم بنده رو پذیرا باشید.

و لقد بعثنا فی کل امه رسولا ، ان اعبدوا الله و اجتنبو الطاغوت

امام خمینی (رحمه الله علیه) ، رسولی بود در میان ما، که پیامش همه توحید بود و بندگی. بندگیِ خدایی قدیر و حکیم و علیم و رحیم، که جز او را پرستش نکنیم. امیدمان فقط به او باشد و تدبیرمان را نیز، از او طلب بکنیم.

امید اگر به خدا بود و به خود، شکوفایی استعداد های بالقوه این ملت و این جوانان را به همراه خواهد داشت اما اگر به غیر بود، نام آن دیگر امید نیست. حقارت است، شرک است، وابستگی است. و چه زیبا گفت امام بزرگوار ما که بدون امریکا و شوروی نیز می‌شود به زندگی مسالمت‌آمیز توام با صلح و آزادی رسید.

امروز یکی از بزرگ ترین چالش های کشور، مساله اقتصاد ملی است؛ و انتظار به حق مردم ما این است که از اقتصادی شکوفا برخوردار باشند. طبقه ضعیف از وضعیت غیر قابل قبول خارج شود، فساد های کلان اقتصادی که سیستمی است و نه موردی - و به هیچ دولتی نیز رحم نکرده است - پایان یابد، اشتغال و مسکن و نظام بانکی،  همه و همه سامان یابد. اما پس از گذشت بیش از دو سال از عمر دولت، هنوز شاهدیم که مسائلی چون حل مشکل مسکن، به رفع تحریم ها گره زده می شود.

راه حل مشکلاتی که بدیهی است ریشه در داخل دارد را همین جا باید جُست، همین جا ! در میان همین جوانان و نه در جای دیگر. ستون فقرات اقتصاد اگر تولید ملی شد و دانش بنیان، معضل اشتغال هم حل خواهد شد.تدبیر اگر در جهت شکوفایی استعداد های جوانان باشد، امیدشان به آینده نیز روز افزون خواهد شد. اقتصادی که با یک لبخند شکوفا شد- که نخواهد شد – با یک اخم نیز ویران خواهد گشت. آیا گره مشکلاتی چون وابستگی شدید به نفت، خام فروشی، کاهش سرمایه گذاری، واردات کالاهای اساسی و قاچاق جز با تکیه بر توانمندی های همین جوانان حل خواهد شد؟

وقتی مشاور ارشد رئیس جمهور، که خود فارغ التحصیل این دانشگاه است، مزیت رقابتی تولید صنعتی کشور را تنها در آبگوشت و قرمه سبزی می پندارد و علنا هم اعلام می کند، امیدی هم برای دانشجوی جوان و مشتاق این کشور باقی خواهد ماند؟ دیگر او چه دلیلی برای ماندن در کشور خواهد داشت؟

دانشگاه عرصه تربیت احمدی روشن هاست... جوانانی متکی به خود، دارای اعتماد به نفس، با اراده و با نشاط که انتظار دارند به آنها میدان داده شود. به ایشان اعتماد شود. نه اینکه بگوییم: شما ؟ شما ؟ شما می خوای مسائل کشور رو حل کنی؟ این کارها به شما نیامده است !

به عنوان نمونه ای بسیار کوچک، بنده از نزدیک شاهد بودم که چندین سال زحمت تیمی قریب به 150 نفر از متخصصین و پژوهشگران، اساتید و دانشجویانی که شبانه روز بر روی پروژه ملی ماهواره شریف کار می کردند، در سایه ی تعلل و بی اعتمادی ها درتامین بودجه و تعیین نوبت پرتاب، سرانجام به آنجا کشید که سالها تجربه و هزینه به راحتی بر باد رفت و تیمی منسجم از نیروی انسانیِ باتجربه و نخبه این مرز و بوم، که بزرگ ترین ثروت این کشور است، از هم گسست و هم اکنون یا در حال پژوهش در سایر کشور هاست و یا ناامیدانه گوشه ای از دانشگاه عزلت گزیده است. اگر به جوانان امید نمی دهیم، لااقل امیدشان را نا امید نکنیم...

فرصت کوتاه است و مجال پرداخت به مشکلات متعدد فرهنگی و اجتماعی و سیاسی نیست اما امیدواریم که در نیل به اهداف والای انقلاب اسلامی، استقلال و آزادی و عدالت و پیشرفت، تنها صورتی از آرمان ها باقی نماند و سیرت به فراموشی سپرده نشود. درنهایت امیدواریم که جای کدخدا و خدا، عوض نشود.

ضمن خیر مقدم مجدد، به نمایندگی از همین دانشجویان هم ناراحتی خودمون رو از حضور امنیتی جناب عالی در دانشگاه اعلام می کنیم. دیدار فرمایشی بود و مدیریت شده. البته رحمت الهی و بارش برف به کمک ما آمد و عدم حضور عده ی زیادی که به مراسم نرسیدند، موجب شد دانشجویان شریف فرصت حضور یابند. امیدواریم که زین پس روز 16 آذر روز دانشجو باشد.

تفالی بزنیم به حضرت حافظ که فرمود :

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود

تعبیر رفت و کار، به دولت حواله بود

چهل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت

تدبیر ما به دست شراب دوساله بود !