سراج معلم

مرحوم عارف بالله حاج اسماعیل دولابى فرمود: زارعى تصمیم گرفت خدا را در کار زراعتش شریک کند تا خدا باران کافى نازل کند و به کشت و زراعتش برکت بدهد. متقابلاً او هم سر خرمن سهم خدا را جدا کند و بپردازد. سال اول زراعتش خیلى پر محصول شد و وقتى خرمن‏ها را درو کرد و خواست سهم‏ها را تفکیک کند، به خدا عرض کرد شما که الحمدالله بى نیازید، ولى من خانه و زندگى حسابى ندارم. امسال با اجازه‏ات همه محصول را خودم بر مى ‏دارم و سال آینده سهم شما را حساب خواهم کرد! چند سال، وقت محصول به بهانه ‏اى سهم خدا را نمى ‏داد تا این که یک سال به ذهنش خطور کرد که خدایا اصلاً شما شریک نیستى! ناگهان دید دیوار بزرگى از دور دارد نزدیک مى ‏شود. خوب که دقت کرد دید سیل عظیمى به سمت ده مى ‏آید. از ترس پا به فرار گذاشت و حتى لنگه کفش‏هایش هم از پایش بیرون آمد و جا ماند و سیل هم زمین کشاورزى و خانه و زندگى او را با خود برد. زارع که به یاد عهد شکنى ‏هاى خودش با شریکش یعنى خدا افتاد، فهمید که لطمه از کجا خورده است. در حالى که پا برهنه بود و کفش‏هایش را هم سیل برده بود، سر به آسمان بلند کرد و به خدا عرض کرد فهمیدم چه شد ولى روزى که مى‏ خواستم با هم شریک شویم من کفش که پایم بود اما سیلى که فرستادى، کفش‏هایم را هم برد!

برگرفته از کتاب شریف تحفه معلم