از توقع بپرهیز چرا که توقع فقر حاضر است.
شخصی خدمت پیغمبر امد وگفت یا رسول الله به من توصیه ای کنید.حضرت فرمودند عَلَیْکَ بِالْیَأْسِ عَمَّا فِی أَیْدِی النَّاسِ فَإِنَّهُ الْغِنَى الْحَاضِرُ
از انچه در دست دیگران است قطع امید کن، این قطع امید ثروتی نقد و حاضر است.
گفت توصیه دیگری کنید. حضرت فرمودند:
إِیَّاکَ وَ الطَّمَعَ فَإِنَّهُ الْفَقْرُ الْحَاضِرُ
زمانیکه از دیگران توقعی داریم از دارایی های فعلی مان چشم میپوشیم و چشم امیدمان بر دیگران است.
به همین جهت حقیقتا زمینه فقر را در خود ایجاد کرده ایم و خود را فقیر پنداشته ایم.
به مجرد توقع داشتن از دیگران اسم مومن ازما برداشته میشود
سئل السعدان عن الصادق(ع): ما الذی یثبت الایمان فی‌العبد؟ قال الذی یثبته فیه الورع، والذی یخرجه منه الطمع.
سعدان از قول امام صادق علیه السلام نقل می کند :از حضرت سئوال کردم چه چیز ایمان را درفرد ثابت میکند؟حضرت فرمودند ورع (تقوا) باعث تثبیت ایمان عبد میشود و ان چیزی که عبد را از ایمان خارج می کند طمع است.
مومن عزیز است و ذلت ناپذیر. خروج از ایمان موجب ذلت میشود و انچه این ذلت را ایجاد کرده طمع و توقع از دیگران است.
برگرفته از کلاس اداب معاشرت استاد بروجردی
