سراج معلم

امروز 25 بهمن است. بسیاری هنوز هم تصور می کنند حصر میرحسین موسوی و مهدی کروبی پس از انتخابات 22 خرداد 92 رخ داده است. این ادعا در واقع کاملا نادرست است. موسوی و کروبی روز 25 بهمن 1389 –قریب به دو سال پس از فتنه 88- محصور شدند آن هم نه به دلیل جنایاتی که در طول آن دو سال انجام دادند، بلکه به این دلیل که پس از پیروزی انقلاب فوریه مصر در 22 بهمن 89، تصمیم گرفتند مردم را در ایران به خیابان فرابخوانند و به زعم خود انقلاب های منطقه را به ایران سرایت بدهند. روز 24 بهمن 89 ، موسوی و کروبی بیانیه مشترکی صادر کردند که بعدها اطلاعات نشان داد حتی در حد عبارات و کلمات از بیرون کشور به آنها املا شده بود. در این مورد خاص، فردی در حد و اندازه مسیح علی نژاد، مرشد مهدی کروبی شده و برایش امریه صادر کرده بود. هدف پروژه 25 بهمن، چیزی از جنس همان استراتژی «پاسخ در تهران» بود که پیش تر در اینجا درباره آن نوشته ام. امریکایی ها و اسراییلی ها، نگران از آنچه در منطقه می گذشت، به دنبال بهترین و سریع ترین راه برای تخلیه انرژی انقلاب های اسلامی در منطقه بودند و سر آخر راهی بهتر از «به هم ریختن ایران» به ذهنشان نرسید. یکی از آنها در همان مقطع گفته بود «تهران که به هم بریزد منطقه آرام خواهد شد». موسوی و کروبی هم پس از ماه ها هم دستی آشکار با امریکا و اسراییل، نه انگیزه و نه توانی برای ایستادن در مقابل درخواست های جدید آنها نداشتند.
25 بهمن روز مهمی است و درس بزرگی در آن نهفته است. این درس همان است که در انتخابات آینده هم سخت بدان نیازمندیم: هیچ هدفی در ایران به اندازه ایجاد، حفظ و تقویت یک شبکه همکار در ایران، برای امریکا مهم نیست. مهم ترین کار ویژه این شبکه هم آن است که سر بزنگاه، حداکثر مقدار ناامنی را به کشور تزریق کند.
مصاحبه ماه گذشته هاشمی رفسنجانی با روزنامه آرمان را که در آن از احتمال سرایت ناامنی های منطقه به ایران سخن گفته بود، یک بار دیگر بخوانید. مهدی محمدی