سراج معلم

دیشب متن کامل گفت وگوی باراک اوباما با جفری گلدبرگ سردبیر ماهنامه آتلانتیک را خواندم. گلدبرگ این گفت وگو را در قالب یک مقاله بلند –واقعا بلند- با عنوان «دکترین اوباما» تدوین کرده است. هدف گلدبرگ به احتمال زیاد این است که در این مقاله از وی تصویر یک «اوبامای خوب» را ترسیم کند؛ همان کاری که برخی در ایران کردند وقتی تکه ای از این مصاحبه که می گوید سعودی باید منطقه را با ایران تقسیم کند، در رسانه ها و شبکه های اجتماعی منتشر شد. واقعیت اما این است که اوبامای گلدبرگ بیشتر یک اوبامای ضعیف است تا اینکه یک اوبامای خوب باشد. او می گوید امریکا نباید «مداخله غیرضروری» کند نه به این دلیل که این کار بد است بل از این رو که نهایتا به ضرر امریکا تمام خواهد شد.
اما مهم ترین نکته این گفت وگو کشف ماهیت باراک اوباما نیست. ما در ایران، برای اینکه بفهمیم اوباما چگونه موجودی است نیازی نداریم که یک مصاحبه از او بخوانیم؛ فقط کافی است چشم هایمان را باز کنیم. از نظر من، مهم ترین نکته این مصاحبه این است که اوباما استراتژی مداخله را در هر کجای دنیا قبول نداشته باشد در مورد ایران کاملا قبول دارد و در واقع سراسر این مصاحبه به ما می گوید تنها کشوری در جهان که امریکا در حال مداخله مستقیم مستمر با هدف تغییر رژیم در آن است، ایران است!
فکر می کنم این مسئله بسیار مهمی است بویژه که ما در ایران اکنون در میانه بحثی پرشور درباره ماهیت امریکا هستیم.
دیدگاه تفصیلی ترم در این باره را به زودی در مقاله ای بلند –البته نه به بلندی مقاله گلدبرگ- خواهم نوشت.