سراج معلم

مسعود بصیری:

این روزها انتشار فیش های حقوقی برخی مدیران توجه همگان را به خود معطوف داشته است و پیرامون آن حرف های بسیاری زده می شود.
فیش حقوق عده ای از مدیران افشا شده و برخی هم از این افشاگری درامان مانده اند و البته بعضی ها هم فیش های خود را به نمایش گذاشته اند که ببینید ما چقدر خوبیم
اما فیش های حقوقی تنها نوک یک کوه یخ بیرون زده از صفحات روزنامه ها و شبکه های اجتماعی است.
بخش عظیم این کوه امتیازات فراوانی است که در غالب وام و تخفیف مسکن و خرید کالا به مدیران اعطا شده است وگرنه چگونه یک مدیر با حقوق حتی ٢٠ میلیونی در ماه می تواند خانه ای به ارزش ٣٠ میلیارد تومان داشته باشد؟
بد نیست سری به قسمت شمالی شهر تهران و حتی شهرهای دیگر بزنید و ببینید برخی از مدعیان، در چه منازلی زندگی می کنند
آیا چندهزار متر منزل مسکونی در فلان نقطه گران قیمت پایتخت با حقوق کارمندی و حتی ریاست فلان اداره و دستگاه خریداری شده است؟
آیا امتیاز بودن در فلان هیات مدیره و داشتن مشاورت فلان دستگاه یا ریاست فلان شرکت تجاری و نفتی و پالایشگاهی به دلیل دانش بالا و قدرت مدیریت به آن جناب اعطا شده یا به قول یکی از دوستان اگر فلان وابستگی و فلان رانت و وابستگی به فلان گروه نباشد این آقایان از اداره یک نانوایی هم عاجز خواهند بود و نان شبشان را هم نمی توانند تهیه کنند؟
چه کسی قرار است به این رانت ها رسیدگی کند؟
چه کسانی زمین های چند هزار متری در شمال شهر را با تخفیف های عجیب در اختیار گرفته اند و کدام دستگاه برای کارمندانش امتیازات خارج از عرف و قانون گرفته است؟
چرا کارمندان یک اداره مسکن مهر نصیبشان می شود ولی کارمندان فلان اداره باید بدون مجوز در زمین های شمال تهران ساخت و ساز کنند؟
بهتر است حالا که فرصت دست داده پایه این مبارزه با فساد را محکم بکوبیم وگرنه پس از مدتی این جو فروکش می کند و دوباره قصه از سرگرفته می شود.
رانت ها ادامه خواهند یافت و مردم از مسوولان خود چیزهایی یاد می گیرند که نباید.