سراج معلم

مهدی محمدی:
 موضوع توافقات محرمانه با غرب کم کم در حال تولید نگرانی هایی جدی در سطح امنیت ملی است. "برنامه بلند مدت غنی سازی" تفاهم شده با 1+5 که خبرگزاری امریکایی آسوشیتدپرس گوشه هایی از آن را درز داده یک سند واقعی است که حتی به کمیسیون برجام رسما اعلام شد "در دست تدوین است" اما هرگز کسی نفهمید واقعا در آن چه نوشته شده است. "نقشه راه" یک ساله تفاهم شده با "کارگروه اقدام مالی" (FATF) هم که دارای تبعات بسیار حیاتی در حوزه "اطلاعات مالی" و "تامین مالی محور مقاومت و نیروهای مسلح" خواهد بود، همچنان محرمانه است در حالی که می دانیم نهایی شده و در میانه راه اجراست. حتی جزئیات تعهداتی که ایران ذیل توافقنامه آب و هوایی پاریس پذیرفته هم محرمانه است و کسی نمی داند به نام تعهدات زیست محیطی، چه نقشه ای برای آینده صنعت و انرژی در ایران کشیده شده است. کل این ماجرا، از دید من، دو جنبه مهم دارد:
1- برخی از آنچه آقایان در پی اجرای آن در داخل کشور هستند و نمی توانند، به این روش، تبدیل به تعهد بین المللی ایرانشده و "بالاجبار" اجرا می شود.
2- اساسا الحاق بی رویه به معاهدات بین المللی روشی است برای نمایش اینکه ایران در حال بدل شدن به یک "بازیگر مسئول" –البته به قرائت امریکا- در صحنه بین المللی است؛ امری که برخی آقایان تصور می کنند به سرعت گرفتن مسیر اعتمادسازی –بخوانید انقلاب زدایی- کمک خواهد کرد.
خارج شدن مناسبات با بیرون از "حالت محرمانگی" در راس اولویت هایی است که باید این روزها تعقیب کرد.