همه مشکلات حل شد،مردم کنسرت بروند
کنسرت سیاسی
در میان بلوای رکود و مشکلات معیشتی و بی‌سرانجامی وعده‌های برجامی و آبروریزی حقوق‌های نامشروع برخی مدیران دولت تدبیر و امید، ناگاه صورت جلسه هیئت دولت به موضوع مجوز کنسرت‌ها می‌رسد؛ یک موضوع فرهنگی در شلوغی‌های سیاسی و اقتصادی و شاید در عبارت درست‌ترش، در میان ناکامی‌های سیاسی و اقتصادی برجسته می‌شود. در نگاه اول شاید این ورود تمام‌قد دولت به ماجرای کنسرت‌ها عجیب باشد. دولتی که با این سطح از مطالبات معیشتی مردم روبه‌روست، عجیب است که در فرصت یک‌ساله تا انتخابات، به سراغ موضوعی برود که دغدغه بخش اندکی از مردم است. اما به نظر می‌رسد از قضا این موضوع هم یک سیاست انتخاباتی است و در واقع دولت گرچه در سالن فرهنگ می‌نوازد؛ اما کنسرتش سیاسی است.
اول اینکه دولت در مقطع کنونی نیاز دارد که حواس‌ها پرت شود. وعده‌های برجامی در یک پسابرجام ناکام در کنار رکودی که هست؛ بیکاری‌ای که هست؛ حقوق‌های نجومی‌ای که هست و در کنار سخنرانی‌های سیاست‌زده‌ای که هست، زیاده از آنچه در طاقت دولت سال آخری روحانی باشد، محبوبیت قوه مجریه یازدهم را با سؤال و خدشه مواجه کرده و دولت نیاز دارد موضوعات جدید به افکار عمومی بدهد تا بتواند حواس‌ها را پرت کند. موضوع کنسرت‌ها در چنین چارچوبی است که مطرح می‌شود تا بتواند بخش مهمی از بار فرافکنی‌های دولت یازدهم را به دوش بکشد. البته بی‌راه هم نیست؛ مردم اگر کنسرت بروند، حتماً روحیه بهتری برای تحمل این مشکلات خواهند داشت؛ اما آیا مردمی که فریادشان از مشکلات معیشتی و رکود و بیکاری بلند است، هزینه خریداری بلیت‌های کنسرت را خواهند داشت؟
دوم اینکه بوی یک دوقطبی‌سازی انتخاباتی به مشام می‌رسد. وقتی دولت تدبیر و امید، بلیت کاسبی سیاسی از تحریم و برجام را پیش از این سوزانده و اعتراضش به دولت قبلی هم دیگر عقلاً خریداری ندارد و در بهار 96 به جای سیاه‌نمایی آن دوران هشت ساله باید پاسخگوی اقدامات چهار ساله خود باشد و وقتی وعده‌های اقتصادی‌اش محقق نشده، پس دیگر نمی‌تواند به ساخت دوقطبی‌های سیاسی و اقتصادی برای انتخابات آینده دل خوش کند. همین ناامیدی در سیاست و اقتصاد است که دولت را به فضای فرهنگ می‌کشاند. دولت یازدهم به خوبی می‌داند وقتی دست نیروی انتظامی را در برخورد با ناهنجاری‌ها می‌بندد، حتماً صداهایی رسمی و غیررسمی به اعتراض برمی‌خیزد. از نگاه دولت، همین برای جرقه شکل‌گیری یک دوقطبی فرهنگی و نیز پر کردن بیلان کاری دولت برای عرضه در هنگام انتخابات، کافی است تا در فقدان انگیزه‌های سیاسی و اقتصادی برای ریختن رأی به سبد روحانی، هیاهوی به ظاهر فرهنگی بتواند نجات‌بخش اعتدالی‌ها باشد.
کنسرت‌ها و حواشی راست و دروغش البته دغدغه اکثریت مردم نیست؛ اما اگر این موضوع، پله اول دوقطبی‌سازی فرهنگی و مانور روی موضوع آزادی باشد، شاید بتواند در کوتاه مدت، خصوصاً در فضایی که تا ماه‌های آینده انتخاباتی خواهد شد، حافظه سیاسی و اقتصادی مردم را تسخیر کند. درست که مردم پولی برای هزینه در کنسرت‌ها ندارند تا مشکلات‌شان یادشان برود، اما سرگرم این نمایش سیاسی که خواهند شد. سرگرمی‌ها هم آدم را از مشکلاتش و بررسی وعده‌های به سرانجام نرسیده، حداقل در همان کوتاه مدت شب انتخاب غافل خواهد کرد؛ اینطور نیست؟!
روزنامه جوان / 2 مرداد 95
