سراج معلم

سید یاسر جبرائیلی
جناب آقای زنگنه وزیر نفت دولت آقای روحانی امروز بالاخره به آرزوی خود رسید و با شرکت فرانسوی توتال برای توسعه فاز 11 پارس جنوبی قرارداد بست.
تاسف‌بار تر از نفس این رویداد،‌ توجیهاتی است که جناب زنگنه برای محروم ساختن شرکت‌های داخلی از این پروژه مهم آورده‌اند. چکیده استدلال‌های ایشان این است که اولا شرکت‌های داخلی مدیریت پروژه بلد نیستند و ثانیا منابع مالی ندارند.
از جناب زنگنه سوال باید کرد که اگر شرکت‌های داخلی توان مدیریتی و فنی ندارند، فازهای 12، 15 و 16 پارس جنوبی و میدان یاران که اخیرا به تولید رسیده،‌ به دست شرکت‌های داخلی توسعه یافته‌اند یا اجنه و خارجی‌ها؟
تولید نفت ایران طی کمتر از یک سال گذشته بالغ بر یک میلیون بشکه افزایش یافت و موجب حیرت همگان شد؛‌ در حالی که شرکت‌های خارجی در ایران حضور نداشتند. این افزایش توسط شرکت‌های داخلی اتفاق افتاد یا اجنه و خارجی ها؟
از ژنرال نفت دولت یازدهم باید پرسید دولتی که تاکنون بالغ بر 60 میلیارد دلار قرارداد جذب فاینانس بسته و می‌خواهد 50 میلیارد دلار دیگر فاینانس خرید هواپیما جذب کند و ملت را زیر بار این بدهی سنگین ببرد، آیا نمی‌تواند برای پروژه‌های نفتی که موسسات مالی بین‌المللی عطش سرمایه‌گذاری در آنها را دارند،‌ فاینانس جذب کنند؟ آیا طبق همین قرارداد امروز، قرار نیست توتال نیز فاینانس جذب کند و نرخ بهره این فاینانس را ملت ایران بپردازد؟‌ چرا این فاینانس را برای شرکت‌های داخلی جذب نمی کنید؟
کاش دولت یازدهم صداقت داشت و با صراحت می‌گفت که این قراردادها و واگذاری‌ها، باجی است که برای امضا شدن برجام به شرکت‌های غربی داده می‌شود تا کارشناسان زحمت پاسخ دادن به استدلال‌های صد من یک غاز آنها را به خود ندهند.
قراردادی که با توتال بسته شد، یک قرارداد سیاسی است نه یک قرارداد اقتصادی. مسلط شدن دوباره توتال بر میادین ایران و سودی که به جیب می‌زند،‌ و ضربه‌ای که شرکت‌های داخلی از این محرومیت از بازار می‌خورند، «یارانه اقتصاد به سیاست خارجی» است؛ پولی است که از جیب ملت ایران پرداخته می‌شود تا کسانی کدخداها را راضی کنند.
آقای روحانی از شما مچکریم. وعده رئیس جمهور فرانسه به شما تحقق یافت. فرانسوا اولاند برای جوانان ایرانی شغل درست کرد...
@jebraily