سراج معلم

سید یاسر جبرائیلی

🔹 هجوم شرکت‌های خارجی به بازار تولید و خدمات ایران و خارج کردن شرکت‌های ایرانی از میدان،‌ علاوه بر ایجاد اشتغال و سودآفرینی برای این شرکت‌ها یک دلیل مهم دیگر نیز دارد.
🔹 ارزیابی غربی‌ها از میزان موفقیت تحریم‌های 2010 به این سو، این است که شرکت‌های ایرانی توانمندی‌هایی برای پر کردن خلاء شرکت‌های خارجی را داشته‌اند و ایران به اندازه کافی به صنایع بیگانه وابسته نبوده که با خروج شرکت‌های خارجی، نظام اقتصادی فلج شده و نظام سیاسی به سرنوشت ونزوئلا دچار شود.
🔹 در دوران پسابرجام، یکی از جدی ترین برنامه‌های دشمن قتل عام این توانمندی ایرانی است تا ضریب آسیب‌پذیری کشور در قبال ضربات بعدی به شدت کاهش یابد. این است که نه تنها نهادهایی چون قرارگاه خاتم‌الانبیا(ص) که موفقیت چشم‌گیری در پر کردن خلاء‌ شرکت‌های غربی در مگاپروژه‌هایی چون پارس جنوبی ایفا کردند، بلکه شرکت‌های خصوصی ایرانی توانمند نیز به دست دولت یازدهم از بازار ایران محروم شده و پروژه‌های مهم تقدیم بیگانگان می‌شود.
🔹 محرومیت از بازار، اگر موجب ورشکستگی شرکت‌های داخلی نشود، حداقل این است که آنها را به حاشیه برده و از فرآیند انباشت سرمایه و ارتقای توانمندی بازخواهد داشت.
🔹آنچه اتفاق می‌افتد، یک پروژه تمام عیار نابودسازی توان داخلی و زمینه سازی برای فرود‌ آوردن ضربات بعدی به اقتصاد ایران است.
🔹 به دولت یازدهم امیدی نیست. این دولت راه پادشاهان قاجار و حاکمان قرن بیستمی ونزوئلا را می رود؛ ونزوئلایی که قحطی امروزش حاصل نفت فروختن و همه چیز وارد کردن است و امروز توان تامین غذای مردمش را هم ندارد. نمایندگان محترم مجلس اگر طرحی برای ممنوعیت برون‌سپاری پروژه‌هایی که توان داخلی برای اجرای آنها وجود دارد، تصویب نکنند، در این خیانت تاریخی شریکند.