سراج معلم

🔹پخش زنده مناظره کاندیداهای ریاست جمهوری در سال 88 اتفاق مبارکی بود که به واسطه واقعی تر کردن شناخت مردم از کاندیداها جای خود را به خوبی بین مردم باز کرده بود. اما از چند ماه پیش، افرادی از درون بدنه دولت با فضاسازی علیه مناظرات ابراز داشتند: «اینکه به بهانه مناظره، عملکرد دولت یازدهم که مستقر است نه نقد بلکه تخریب یکجانبه شود این به نفع نظام و به نفع انتخابات نیست.» دو روز قبل نیز انتشار خبر رسمی مخالفت کمیسیون تبلیغات انتخابات با پخش زنده مناظره ها موجی از انتقادات را در جامعه راه انداخت. کمیسیون مذکور با ریاست وزیر کشور تشکیل یافته بود و اخبار و اظهار نظرهای دیگر اعضا، این فرضیه را طرح و تقویت کرد که دولت، خود خواستار لغو مناظرات زنده شده است.

🔹ساعتی بعد وزارت کشور در بیانیه ای شدید اللحن، انتقاد کنندگان را تهدید به برخورد قانونی کرد. بیانیه ای سرشار از تبختر که فرسنگها فاصله داشت از آنچه مطابق حقوق شهروندی منتشر شده توسط دولت، شفافیت رسانه ای نامیده می شد.

🔹مناظرات ضبطی سوالات و ابهامات زیادی به همراه داشت. دیگر مناظره مجالی نبود برای شناخت بدون روتوش کاندیداها. شائبه های سانسور و دست بردن در مطالب بیان شده نیز از بدیهی ترین ابهامات بود. از همه مهمتر اینکه مناظره های ضبطی، بهترین فرصت بود برای کسانی که به گاه تنگ شدن قافیه، «من نگفتم» دست بگیرند و مدعی شوند که کلامشان تقطیع شده است و منظور آنی نبود که پخش شده است.

🔹تحت فشار افکار عمومی، کمیسیون نامبرده مجاب به تغییر تصمیم قبلی شد. تصمیمی که باید از اول گرفته می شد اما با کش و قوسهای سیاسی، فضا را به سمتی هدایت کردند که حق مسلم مردم تبدیل شود به لطفی منت آفرین. از همه مهمتر اینکه این بازی، مجالی ساخت تا سطح توقعات مردم در عرصه انتخابات به حداقلها تنزل یابد.

🔹جناب رحمانی فضلی مدعی هستند تصمیم بر مناظرات ضبط شده برای مدیریت افکار عمومی و ریسک جامعه است در برابر بی اخلاقی ها. ای کاش ایشان در طول چهار سال گذشته تدبیری می اندیشدند تا بی حرمتی به منتقدین و حواله دادنشان به جهنم و بیسواد، بی شناسنامه، تازه به دوران رسیده و دلواپس خواندن آنها که غم انقلاب می خوردند، افکار عمومی و امنیت روانی جامعه را مخدوش نکند.

ترمه_موحدی