ناصر فیض شاعری است که آن قدر با شاعر شوخی کرده است که شوخی‌هایش با حافظ و کارهای مشترکش با او به تنهایی یک کتاب می‌شود. فیض تعدادی از این ابیات طنز را چند سال پیش در دیدار شاعران با مقام معظم رهبری خواند که اتفاقا با استقبال ایشان مواجه شد. چند نمونه از سروده‌های فیض در ادامه می‌آید:
- به آب روشن می عارفی طهارت کرد - و رفته رفته به این کار زشت عادت کرد!
تسلط میزبان جلسه بر شعر فارسی
اولین مسئله‌ی قابل بیان در این جلسه، تسلط میزبان بر شعر فارسی است. از سابقه‌ی ایشان مشخص است که اشراف آقا بر شعر فارسی، زبانزد است. ما وقتی خدمت ایشان می‌رویم، می‌دانیم برای کسی شعر می‌خوانیم که نسبت به هر شعر، مصرع و مضمونی که خوانده می‌شود، عکس‌العملی نشان می‌دهد. ضمن اینکه این نکته‌سنجی در اوج ظرافت اتفاق می‌افتد. ایشان به‌ویژه بر شعر کلاسیک احاطه دارند و علاوه بر خود شعر، با نکته‌سنجی درباره‌‌ی شعر، بر سایر جوانب آن نیز مسلط هستند.
ایشان علاوه بر نقد شعر، در گفت‌وگوهایی که در این جلسات رخ می‌دهد، به‌محض ایجاد فرصت، از ملاحت‌ها و شوخی‌هایی استفاده می‌کنند که انبساط خاطری هم برای جمع ایجاد شود و غیرمستقیم هم نکته‌سنجی و ظرافت‌ها را به شاعران یاد می‌دهند؛ چراکه شاعر باید تیزبین و نکته‌سنج باشد. می‌گوید «تو مو می‌بینی و من پیچش مو». شاعر باید نوع نگاهش به قضایا و دقتش این‌طور باشد. امکان ندارد ایشان نسبت به مصرعی، چه در ابتدای جلسه خوانده شود و چه در انتهای جلسه، بی‌توجهی کنند. در این جلسه، اولویت با کسی است که شعر می‌خواند و ایشان موبه‌مو آن را گوش می‌کنند.
گفتا عربی به دکتر عبدالمالک
که ای حادق وباتجربه تر از ذلک
تا سال دگر اگر تو دکتر باشی
أنت الباقی و کل نفس هالک ناصر فیض
