عوارض دعا نکردن

10- امام کاظم (علیه السلام) فرمود :
بلا و گرفتارى بر مؤمنى وارد نمى شود مگر آن که خداوند جلّ و على بر او الهام مى فرستد که به درگاه بارى تعالى دعا نماید; و آن بلا سریع بر طرف خواهد شد. و چنانچه از دعا خوددارى نماید، آن بلا و گرفتارى طولانى گردد. پس هر گاه فتنه و بلائى بر شما وارد شود، به درگاه خداوند مهربان دعا و زارى نمائید.
الکافی: ج 2، ص 471، ح 2، وسائل الشّیعه: ج 7، ص 44،ح 8674

مؤمن همواره در معرض خیر است.

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

 الْمُؤْمِنُ بِعَرَضِ کُلِّ خَیرٍ لو قُطِعَ أَنمَلَةً أَنمَلَةً کانَ خَیْراً لَهُ و لو وُلِّیَ شَرقَهَا و غربَهَا کانَ خَیراً لَه.

 مؤمن همواره در معرض خیر است. اگر در اثر قضای الهی بند از بندش جدا شود، خیر است و اگر حکومت شرق و غرب عالم هم به او عطا شود، باز خیر است.

📚 بحار الانوار، ج 64، ص 242

در باره باب الحوائج امام هفتم ابالرضا

 

شهادت آن حضرت در بیست وپنجم رجب سنه صد و هشتاد و سه در بغداد در حبس سندى‌بن شاهک واقع شد و بعضى در پنجم ماه مذکور گفته‌اند.به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، شهادت آن حضرت در بیست وپنجم رجب سنه صد و هشتاد وسه در بغداد در حبس سندى بن شاهک واقع شد وبعضى پنجم ماه مذکور گفته اند. وعمر شریفش در آن وقت پـنجاه وپـنج سال وبه روایت (کافى) پـنجاه وچهار سال بود.(1) وبیست ساله بود که امامت به آن جناب منتقل شد ومدت امامتش سى وپنج سال بوده که مقدارى از آن در بقیه ایام منصور بوده واوبه ظاهر متعرض آن حضرت نشد وبعد از او ده سال و کسرى ایام خلافت مهدى بود واوحضرت را به عراق طلبید ومحبوس گردانید وبه سبب مشاهده معجزات بسیار جرأت بر اذیت به آن حضرت ننمود وآن جناب را به مدینه برگـردانید وبعد از آن یک سال وکسرى مدت خلافت هادى بود واونیز آسیبى به آن حضرت نتوانست رسانید.(2)صاحب (عمدة الطالب) گفته: هادى آن حضرت را گرفت ودر حبس ‍ نمود، امیرالمؤمنین علیه السلام را در خواب دید که به اوفرمود:(فهل عسیتم ان تولیتم ان تفسدوا فى الارض و تقطعوا ارحامکم؟) (3)چـون بیدار شد مراد آن حضرت را دانست، امر کرد حضرت امام موسى علیه السلام را از حبس رها کردند، بعد از چـندى بازخواست آن حضرت را حبس کند واذیت رساند، اجل اورا مهلت نداد وهلاک شد،

یکجا بلای شیعه به جانم خریده ام

رضا رسول زاده : در شهادت امام کاظم علیه السلام
احوالِ من از این تنِ تب دار روشن است

زندانِ من به چشمِ گُهربار روشن است
از صبح تا غروب که حَبسم به زیرِ خاک

تا صبح حالم از دمِ افطار روشن است
این سال ها که سخت گذشته برای من

هر لحظه اش زِ آه شرربار روشن است
یکجا بلای شیعه به جانم خریده ام

آثارِ آن به جسمِ منِ زار روشن است
معلوم تا شود به سرِ من چه آمده

از صورتم که خورده به دیوار روشن است
حرفی زِ استخوانِ صبورم نمی زنم

از ساقِ پام شدّتِ آزار روشن است
جسمم کبود هست ، ولی غیر عادی است !

حتّی به زیرِ سایه ی دیوار روشن است !
زنجیر را که عضوِ جدیدِ تنم شده

پنهان نکرده ام ، همه اَسرار روشن است
من دیده بسته ام به همه جز رضای خود

چشمم فقط به دیدنِ دلدار روشن است