ناصر فیض شاعری است که آن قدر با شاعر شوخی کرده است که شوخی‌هایش با حافظ و کارهای مشترکش با او به تنهایی یک کتاب می‌شود. فیض تعدادی از این ابیات طنز را چند سال پیش در دیدار شاعران با مقام معظم رهبری خواند که اتفاقا با استقبال ایشان مواجه شد. چند نمونه از سروده‌های فیض در ادامه می‌آید:
- به آب روشن می عارفی طهارت کرد - و رفته رفته به این کار زشت عادت کرد!
سعید بیابانکی هم بارها با اشعار حافظ به سبک خودش شوخی کرده است؛ شوخیهایی که گاه طعنههای جالبی به زمانه و روزگار و البته جناب شاعر دارد؛ گلچینی از این ابیات را در ادامه میخوانید:
- تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد علی الخصوص اگر عضو بیمه هم باشی
- مدعی خواست که آید به تماشاگه راز خانمش زنگ زد و گفت شلوغ است نرو
- منم که شهره‌ی شهرم به عشق ورزیدن ولی قیافه‌ی من می‌خورد به معتادان
- درویش را نباشد، برگ سرای سلطان زیرا که اصولا، کوبیده دوست دارد
- گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر بوی جوراب مرا سمت خرابات کشید
- پیام داد که خواهم نشست با رندان دو هفته بعد اراذل شد و گرفتندش
- ای عروس هنر از بخت شکایت منما برو یک راست در خانه‌ی مادر شوهر
- بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر صنف کفن فروشان خیلی گران فروشند
- بر سر تربت من با می و مطرب بنشین مطربش کاش فقط خواجه امیری باشد
- چراغ صاعقه‌ی آن سحاب روشن باد که نور داشت چنان لامپ‌های ال ای دی
- دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای ن یفتی و بلوتوست شبانه پخش شود
- من از آن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم گریمش کرده‌اند انگار قبل از فیلم‌برداری
- چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی ولی افسوس که گشت آمد و ما در رفتیم
- این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزد همه از خاصیت قیمت رانی هلوست
