دنیا برای این دو گروه

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند:

🔹 «لَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِأَحَدِ رَجُلَیْنِ رَجُلٍ یَزْدَادُ فِی کُلِّ یَوْمٍ إِحْسَاناً وَ رَجُلٍ یَتَدَارَکُ مَنِیَّتَهُ بِالتَّوْبَةِ»

🔸 خیری در دنیا نیست مگر براى دو دسته:

1⃣برای کسی که هر روز بر نیکی اش می افزاید
2⃣کسی که گناهانش را به وسیله توبه جبران می کند.

📚 کافی؛ ج‏8؛ ص128

حد توکل

ما حد التَّوکل؟  فقال لی : اَن لا تَخافَ معَ اللهِ اَحَداً 

از امام رضا علیه السلام سوال شد:حد توکل چیست؟   فرمودند: اینکه با وجود خدا از هیچ کس نترسی

(جهاد النفس،ح 292)

صله رحم با کمترین چیز

امام رضا علیه السلام :

« صِلْ رَحِمَکَ وَ لَوْ بِشَرْبَة مِنْ ماء، وَ أَفْضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ کَفُّ الأَذى عَنْه ».

پیوند خویشاوندى را برقرار کنید گرچه با جرعه آبى باشد، و بهترین پیوند خویشاوندى، خوددارى از آزار خویشاوندان است.

سلاح پیامبران

« عَنِ الرِّضا(علیه السلام) أَنَّهُ کانَ یَقُولُ لاَِصْحابِهِ: عَلَیْکُمْ بِسِلاحِ الاَْنْبِیاءِ، فَقیلَ: وَ ما سِلاحُ الاَْنْبِیاءِ؟ قالَ: أَلدُّعاءُ ».

حضرت رضا(علیه السلام) همیشه به اصحاب خود مىفرمود: بر شما باد به اسلحه پیامبران، گفته شد: اسلحه پیامبران چیست؟ فرمود: دعا.

ایمان، تقوا و یقین

امام رضا علیه السلام :

« إِنَّ الاِْیمانَ أَفْضَلُ مِنَ الاٌِسْلامِ بِدَرَجَه، وَ التَّقْوى أَفْضَلُ مِنَ الاِْیمانِ بِدَرَجَة وَ لَمْ یُعطَ بَنُو آدَمَ أَفْضَلَ مِنَ الْیَقینِ ».

ایمان یک درجه بالاتر از اسلام است، و تقوا یک درجه بالاتر از ایمان است و به فرزند آدم چیزى بالاتر از یقین داده نشده است.

نشانه سِفله

« سُئِلَ الرِّضا(علیه السلام) عَنِ السِّفْلَةِ فَقالَ(علیه السلام):مَنْ کانَ لَهُ شَىْءٌ یُلْهیهِ عَنِ اللّهِ ».

از امام رضا(علیه السلام) سؤال شد: سفله کیست؟فرمود: آن که چیزى دارد که از [یاد] خدا بازش دارد.

پاداش نیکى پنهانى و سزاى افشا کننده بدى

امام رضا علیه السلام :

« أَلْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعینَ حَسَنَةً، وَ الْمُذیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ، وَالْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ ».

پنهان کننده کار نیک [پاداشش] برابر هفتاد حسنه است، و آشکارکننده کار بد سرافکنده است، و پنهان کننده کار بد آمرزیده است.

مؤمن، مؤمن واقعى نیست، مگر آن که

امام رضا علیه السلام :

لا یَکُونُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِنًا حَتّى تَکُونَ فیهِ ثَلاثُ خِصال:1ـ سُنَّةٌ مِنْ رَبِّهِ. 2ـ وَ سُنَّةٌ مِنْ نَبِیِّهِ. 3ـ وَ سُنَّةٌ مِنْ وَلِیِّهِ. فَأَمَّا السُّنَّةُ مِنْ رَبِّهِ فَکِتْمانُ سِرِّهِ. وَ أَمَّا السُّنَّةُ مِنْ نَبِیِّهِ فَمُداراةُ النّاسِ. وَ أَمَّا السُّنَّةُ مِنْ وَلِیِّهِ فَالصَّبْرُ فِى الْبَأْساءِ وَ الضَّرّاءِ.

 

مؤمن، مؤمن واقعى نیست، مگر آن که سه خصلت در او باشد:سنّتى از پروردگارش و سنّتى از پیامبرش و سنّتى از امامش. امّا سنّت پروردگارش، پوشاندن راز خود است،امّا سنّت پیغمبرش، مدارا و نرم رفتارى با مردم است،امّا سنّت امامش، صبر کردن در زمان تنگدستى و پریشان حالى است.

روزی اندک..

بهترین مردان امت من

ببینید دوستانش چه کسانی هستند

و همگی به ریسمان ِ خدا چنگ زنید ، و پراکنده نشوید !

سیّد رضی در کتاب خصائص به سند خود از امام باقر (علیه السلام) روایت کرده که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مرض وفاتش عمویش عباس و امیرالمومنین (علیه السلام) را خواند و به آنها تکیه نموده و به مسجد تشریف برد نماز را با مردم نشسته بجا آورد سپس به منبر تشریف برده و تمام اهل مدینه از مهاجر و انصار حاضر بودند بعضی گریه می کردند و عدهّ ای ساکت بودند. پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) ساعتی خطبه میخواند و ساعتی استراحت می نمود و از جمله فرمایشاتش این بود فرمود : ای کسانی که در این روز و این ساعت از جن و انس و مهاجر و انصار در اینجا حاضرید ، حاضرین به غائبین برسانید که من پس از خود در میانِ شما دو ثقلِ بزرگ به جای می گذارم اوّل قرآنِ خدا که کتابِ هدایت و بیانِ احکام واجب الهی که حجّتِ بالغه ی خدا و من است بر شما ، دوّم نشانه بزرگ و علم اکبر و مطهر و مظهر دین و نور رهنمائی و چراغ هدایت و حبل الله اعظم علی بن ابیطالب (علیه السلام) که رشته ی محکمِ خداست ( و همگی به ریسمان ِ خدا چنگ زنید ، و پراکنده نشوید ! و نعمت (بزرگِ) خدا را بر خود ، به یاد آورید که چگونه دشمن یکدیگر بودید ، و او میان دلهای شما ، الفت ایجاد کرد ، و به برکتِ نعمتِ او ، برادر شدید ! و شما بر لبِ حفره ای از آتش بودید ، خدا شما را از آن نجات داد این چنین ، خداوند آیات خود را برای شما آشکار می سازد شاید پذیرای ِ هدایت شوید ) ای مردم ! هرکس امروز و بعد از این روز علی را دوست بدارد بر عهدِ خداوند وفا نموده و هرکس امروز یا پس از این او را دشمن بدارد ، روزِ قیامت کور و کر به محشر بیاید و حجّتی نزدِ پروردگار ندارد.

ترجمه تفسیرالبرهان فی تفسیر القرآن محدث گرانقدر سید هاشم حسینی بحرانی جلد 3 صفحه 98، خصائص امیرالمومنین : 56

کسی پیش خدا محبوب تر است که

حیرانم از کسی که محزون است و

قبل از اینکه

پیامبر صلوات الله علیه و آله ضمانت می کند:

سوگند امام صادق علیه السلام

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: سه خصلت است که در هر که باشند منافق است

قال رسول الله صلى الله علیه و آله : ثَلاثٌ مَن کُنَّ فیهِ کانَ مُنافِقا و إن صامَ و صلّى و زَعَمَ أنّهُ مُسلِمٌ : مَن إذا ائتُمِنَ خانَ ، و إذا حَدَّثَ کَذَبَ ، و إذا وَعَدَ أخلَفَ ، إنّ اللّه َ عَزَّ و جلَّ قالَ فی کِتابهِ : «إنّ اللّه َ لا یُحِبُّ الخائِنینَ» . و قالَ : «أنّ لَعْنَةَ اللّه ِ علَیهِ إنْ کانَ مِن الکاذِبینَ» . ، و فی قولهِ عَزَّ و جلَّ : «و اذْکُرْ فی الکِتابِ إسْماعِیلَ إنّهُ کانَ صادِقَ الوَعْدِ و کانَ رَسُولاً نَبِیّاّ.

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: سه خصلت است که در هر که باشند منافق است، هرچند اهل روزه و نماز باشد و خودش را مسلمان بداند: کسى که هرگاه به او اعتماد شود خیانت ورزد و هرگاه سخن گوید، دروغ گوید و هرگاه وعده دهد، خُلفِ وعده کند. خداوند عزّ و جلّ در کتاب خود فرمود: «براستى که خدا خیانتکاران را دوست ندارد» و فرمود: «لعنت خدا بر او اگر از دروغگویان باشد» و در آنجا که فرمود: «و در این کتاب از اسماعیل یاد کن که او راست وعده و فرستاده اى پیامبر بود». بحار الأنوار، الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏69، ص: 109.

همانا خداوند به سه گروه وعده داد، بدون حساب وارد بهشت شوند

حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله):

 إنَّ الله وَعَدَ أن یَدخُلَ الجَّنَّه ثَلاثَه نُفُورٍ بِغَیرحِسابٍ و یَشفَعُ کُلَّ واحِدٍ مِنهُم فِی ثَمانِینٍ الفاً، المُؤذِّن و الامام، و رَجُل یَتَوَضَّا ثُمَّ یَدخُل المَسجِد فَیُصَلِّی فِی الجَماعَه 
همانا خداوند به سه گروه وعده داد، بدون حساب وارد بهشت شوند، و هر یک از این سه گروه (روز قیامت) می توانند هشتاد هزار نفر راشفاعت کنند وآن ها عبارتند از: ۱- مؤذن ۲- امام جماعت ۳- کسی که وضو بگیرد، سپس داخل مسجد شود و نماز را به جماعت به جا آورد.

مستدرک الوسائل، ج ۱، ص ۴۸۸

حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله):جایگاه نماز در دین ، مانند جایگاه سر در بدن است.

موضِعِ الصَّلاة مِنَ الدِّین کَموضِعِ الرَّأسِ مِنَ الجَسَد