روزی حضرت عیسی(ع) از صحرایی عبور می کرد.
در راه به عبادتگاهی رسید که عابدی در آنجا زندگی می کرد.
حضرت با او مشغول سخن گفتن شد. در این هنگام جوانی که
به انجام دادن کارهای زشت مشهور بود، از آنجا می گذشت.
وقتی چشمش به حضرت عیسی (ع) و مرد عابد افتاد، پایش سست شد
و از رفتن باز ماند و همان جا ایستاد و گفت:
” خدایا، من از کردار زشت خویش شرمنده ام.
اگر پیامبرت مرا ببیند و سرزنش کند، چه کنم؟
خدایا، عذرم را بپذیر و آبرویم را مریز.”
در همان هنگام چشم عابد به جوان افتاد،
عابد سر بر آسمان بر داشت و گفت: ” خدایا مرا در قیامت با این جوان محشور مکن.”
در این هنگام، خداوند به پیامبرش وحی فرستاد:”
به این عابد بگو ما دعایت را مستجاب کردیم و تو را با این جوان محشور نمی کنیم،
چرا که او به دلیل توبه، اهل بهشت شد و تو ، به دلیل غرور و خود بینی اهل دوزخی.”
امام علی النقی الهادی (علیه السلام):"کسی که خودبینی در او وارد شود هلاک میشود."
