به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز، کنترل را در دست می گیرد و ماهواره اش را روشن می کند. روی مبل لم می دهد. ذهنش درگیر سریال مورد علاقه اش بود. تمام تلاشش را کرده تا بعد از کار سریع به خانه برسد تا تکرار آن را ببیند. از وقتی تنها شده تنها سرگرمی اش دیدن این سریال ها است.
از زمانی که ماهواره اختراع شده تاکنون حدود ۲۰ هزار شبکه ماهواره‌‌ای در جهان فعال است. این در حالی است که کشور استرالیا با ۷/۶ میلیون کیلومتر مربع مساحت تنها دارای ۵ شبکه تلویزیونی هر یک با چند کانال در سطح ملی است و مردم این کشور برای دیدن شبکه های دیگر باید هزینه پرداخت کنند.
در کانادا نیز این وضعیت وجود دارد. مردم این کشور با پرداخت هزینه اشتراک معمولی تنها قادر به دیدن چند کانال هستند و برای دیدن برنامه های ورزشی، تفریحی و علمی باید هزینه بیشتری پرداخت کنند. نکته جالب این است که با وجود پرداخت هزینه تلویزیون توسط مردم، باز هم تمامی کانال ها به شکل وحشتناکی در بین برنامه های خود اقدام به پخش آگهی می کنند. بینندگان تلویزیون در انگلستان، برای هر خانه سالیانه حدود ۱۵۰ پوند عوارض می دهند. در کشورهای دیگر نیز این روند وجود دارد. اما سوال این جاست که چرا در حالی که یک میلیارد نفر چینی زبان و ۸۰۰ میلیون نفر فرانسوی زبان در دنیا داریم، فارسی زبانان، بر تمامی آن‌ها ترجیح دارند و با هزینه های زیاد این تعداد شبکه رایگان را در اختیار ما قرار می دهند؟
به گزارش باحجاب، در کل جهان ۳۰۰ ماهواره تلویزیونی فعال است، که از این تعداد ۱۱۶ ماهواره فضای ایران را پوشش می‌دهند. شبکه‌های فارسی‌زبان که فقط برای فارسی‌زبانان و خصوصاً ایرانی‌ها برنامه تولید و پخش می‌کنند، هم‌اکنون به بیش از ۱۶۰ کانال رسیده است.
اما ماهواره‌هایی که در فضای ایران فعالند، امکان دریافت حدود ۱۸ هزار شبکه تلویزیونی را فراهم کرده‌اند و از این تعداد حدود ۲ هزار شبکه را با دیش‌های معمولی می‌توان با کیفیت بالا دریافت کرد.
بررسی‌ها نشان می‌دهد، در بین این شبکه‌ها:
