سراج معلم

پس از صدور این قطعنامه، یکی از مواردی که مکرراً توسط برخی سیاستمداران درباره حسن و قبح این قطعنامه مطرح می‌شود، آن است که برای اولین بار یک کشوری که پیش از این ذیل فصل 7 شورای امنیت سازمان ملل قرار گرفته بود، توانست بدون جنگ از ذیل این فصل خارج شود.

توضیح بیشتر آنکه، بند 42 فصل هفت شورای امنیت سازمان ملل به اعضای این شورا مجوز می‌دهد در صورتی که یک کشور به زعم آنان صلح و امنیت جهانی را به مخاطره انداخته باشد، علیه این کشور اقدام نظامی کنند.

اما مهمترین سوال موجود آن است که آیا اساساً ایران هیچگاه ذیل فصل 7 منشور شورای امنیت سازمان ملل متحد قرار گرفته بود؟ کلیدی‌ترین و جدی‌ترین دستگیره استدلالی موافقان این مسئله، اشاره به قطعنامه بسیار مهم 1929 شورای امنیت علیه ایران و البته چند قطعنامه پیش از آن مانند 1803 است.

فصل 7 شورای امنیت سازمان ملل دارای بندهای  متعددی است که دو بند از مهمترین آنها را بندهای 41 و 42 آن تشکیل می‌دهند. مشخصه اصلی بند 41 این فصل، "الزام‌آور" بودن اقدامات خواسته شدن در ذیل این بند است، با این حال بند 42 به اقدام نظامی علیه یک کشور می‌تواند منجر شود.

سوال حقوقی این است که دقیقاً چه زمانی یک کشور ذیل فصل 7 شورای امنیت سازمان ملل قرار می‌گیرد؟ از نظر حقوقی، یک قطعنامه هنگامی ذیل فصل 7 منشور شورای امنیت سازمان ملل قرار می‌گیرد که در بخش مربوط به اجرایی آن، عبارت "Acting under Chapter VII of the Charter of the United Nations" بدون هیچ قید و شرطی، مندرج باشد. به عنوان نمونه قطعنامه اخیر علیه یمن در شورای امنیت سازمان ملل(قطعنامه شماره 2216) از جمله چنین قطعنامه‌هایی است که مشخصاً ذیل فصل 7 منشور سازمان ملل صادر شده است. بدین معنا که اعضای شورای امنیت سازمان ملل خود را مجاز می‌دانند در صورتی که ملت یمن از اقدامات الزام‌آور درخواست شده در این قطعنامه سرپیچی‌ کند، علیه این کشور اقدام نظامی کنند(کما اینکه در حال حاضر چنین اقدام  نظامی در حال انجام است.)

قطعنامه 2216 شورای امنیت سازمان ملل علیه یمن که ذیل فصل 7 منشور سازمان ملل قرار دارد

با این حال آیا قطعنامه‌های صادر شده علیه جمهوری اسلامی ایران از چنین ویژگی‌ خاصی برخوردار است؟ پاسخ اجمالی به این سوال این است که اساساً هیچ یک از قطعنامه‌های صادر شده علیه ایران ذیل فصل 7 قرار نداشته است.  و هرگاه آمریکا و متحدان غربی اش به دنبال کشاندن قطعنامه‌های ضدایرانی به ذیل فصل 7 بودند، روسیه و چین با این استدلال صحیح که ایران هیچگاه امنیت جهان را به مخاطره نینداخته مانع از این کار شده‌اند.

با این حال با اصرار و فشار آمریکا و برخی کشورهای غربی عضو شورای امنیت، در نهایت قطعنامه‌ها علیه ایران صرفاً ذیل بند 41 این فصل(و نه کلیت فصل 7) به تصویب رسید تا صرفاً "الزام‌آور" بودن آن مشخص و موکد باشد.

قطعنامه 1929 شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران. این قطعنامه ذیل بند41 فصل 7 قرار دارد و ذیل کلیت فصل7 نیست و شامل بند 42 نمی شود

تفاوت مشخص این دو حالت(حالت اول: ذیل فصل 7 و حالت دوم: ذیل بند 41 از فصل 7) آنجاست که در حالت اول، یک کشور به طور کامل ذیل فصل 7 قرار می‌گیرد و تمام بندهای این فصل تواماً می‌تواند بر مبنای همان قطعنامه علیه این کشور اجرایی شود.یعنی اگر یک کشور اقدامات الزام‌آور بند 41 را انجام نداد، آمریکا می‌تواند بدون تصویب هیچ قطعنامه دیگری و صرفاً به استناد همان قطعنامه پیشین، اجرای بند 42 منشور را در دستورکار خود قرار دهد.

با این حال در قطعنامه‌های مربوط به ایران و حتی قطعنامه 1929 که از آن به عنوان فاجعه‌بارترین قطعنامه ضدایرانی در شورای امنیت سازمان ملل یاد می‌شود نیز موارد درج شده صرفاً ذیل بند 41 این فصل آورده شده تا بر الزام آور بودن آن تاکید شود. بدین معنا اگر بنا باشد اقدام نظامی علیه ایران صورت بگیرد بایستی قطعنامه دیگری ذیل کلیت فصل 7 یا ذیل بند 42 از این فصل به تصویب می‌رسید. و این در حالی است که همواره روسیه و چین با استدلال صحیح فوق‌الذکر مانع از تصویب چنین قطعنامه‌ای شده بودند.

نکته مهم دیگر در این باره آن است که در قطعنامه اخیر شورای امنیت پس از جمع‌بندی مذاکرات در وین نیز در بندهای مربوط به ادامه محدودیت‌ها علیه ایران، مکرراً از بند 41 فصل 7 یاد شده است.