سراج معلم

سید یاسر جبرائیلی
روش و منش، و سیر و سلوک آقای علی مطهری، شاهد زنده ای است بر این مدعا که شاید نقطه عزیمت لیبرالیسم، آزادی و حریت باشد، اما آنچه در واقع برای یک لیبرال اصالت دارد و به اندیشه و عمل او جهت می دهد، سود و منفعت شخصی و باندی است. این اصالت سود، شاید بتواند خود را مدتی پشت پرده آزادی پنهان کند، اما آشکار شدنش زمان زیادی نمی برد.
علی آقا یک بار به خودم گفت که در حوزه سیاسی لیبرال و در حوزه فرهنگی محافظه کار است. علیه ساپورت پوشی موضع می گرفت و توامان از اینکه سران فتنه بدون طی تشریفات دادگاهی در حصر هستند، فریاد عدالت خواهی و قانون گرایی سر می داد( و زیر بار نمی رفت که اینها با همان حکم شرعی در حصرند که ساز و کار دادگاهی، مشروعیت خود را از آن دارد).
امروز اما علی مطهری همان "محافظه کاری فرهنگی" را هم کنار گذاشته و به کاملا به جرگه "احرار" لیبرال پیوسته است. ساپورت ستیز دیروز، امروز نه تنها سینه چاک دفاع از خانم مینو خالقی مکشوف الحجاب شده، بلکه در مقابل بی عدالتی هایی چون فیش های ده ها میلیونی مقامات دولت یازدهم، زبان در کام می کشد و هیچ فریاد وا عدالتی سر نمی دهد.
علی آقا مقصر نیست؛ لیبرالیسم مکتب بی رحمی است که برای تامین منافع جرگه لیبرال ها، آنچه قربانی می کند، آزادی و حریت است. از علی مطهری دیگر نباید انتظار عدالت خواهی بی غرض داشت. تجلی عدالت خواهی و آزادیخواهی را تنها زمانی در علی مطهری خواهید دید که سود و منفعتی برای او و باند لیبرالی که به آن پیوسته، داشته باشد.