سراج معلم

حمید رسایی: بعد از اینکه سید حسن نصرالله در سخنرانی خود با لحنی همراه با جدل خطاب به منتقدان حزب الله گفت: «آقا، خیال‌تان را راحت کنم، ما نان و غذا و اسلحه و همه چیزمان را از ایران می‌گیریم. راحت شدید؟ تمام شد؟» عده ای از مزدوران داخلی در کانال های تلگرامی و فضای مجازی، حمله به این سید و سیاست دفاعی جمهوری اسلامی در حمایت از جریان مقاومت را سرلوحه فضاسازی شان قرار دادند که چرا باید پول مردم ایران خرج حزب الله لبنان شود، چرا ما باید هزینه نظامیان فلسطینی و لبنانی را بپردازیم، چرا در سوریه ...

از این که ادبیات سید حسن نصرالله برای جدال با خصم و خلع سلاح کردن آنها از بهانه ای بوده که هر روز به آن متوسل می شدند بگذریم؛
از این که بر اساس مبانی دینی و اعتقادی ما وظیفه داریم تا در حد توان خود از مسلمانان دیگر حمایت کنیم نیز بگذریم؛
از این که سرمایه گذاری در فلسطین و لبنان و سوریه، فارغ از همه موارد، خود نوعی سرمایه گذاری برای دفاع از خاک جمهوری اسلامی است نیز عبور کنیم؛
واقعا اگر امر دائر مدار این باشد که پول ملت ایران با حقوق های چند ده میلیونی و پاداش های چند صد میلیونی و نتیجه رکود، در جیب مدیرانی مثل صدرنشینی، حسین فریدون و صدقی بانک رفاه ریخته شود یا به حزب الله لبنان اختصاص داده شود که نتیجه اش امنیت در داخل کشور است، کدام ترجیح دارد؟