سراج معلم

ستاد ازغدی: 
چون هفت روز هفته از شنبه تا جمعه ، از اقوام سامی و عرب وارد ایران شد. 
در تقویم و تاریخ ایرانیان ، ماه سی روز بوده و هر روز از ماه اسمی منحصر به فرد داشته است. 
اصلاً مفهوم هفته وجود نداشته که چهارشنبه در آن معنا داشته باشد. 
نقل شده که بین اعراب قبل از اسلام ، چهارشنبه روز شوم و بد هفته دانسته میشده و معتقد بوده اند که در آنروز ارواح و اجنه انسانها را اذیت میکنند . اعراب میگفتند که چهارشنبه جشن بگیریم و مست کنیم و شادی کنیم تا شومی چهارشنبه از بین برود. در بین ایرانیان شور و شادی و جشن در پنجه یا دهه آخر سال و قبل از فروردین بوده اما چیزی بنام چهارشنبه سوری اصلا جزء آداب ایران قبل از اسلام نبوده است.
از روی آتش پریدن هم نه در سنت ایران قبل از اسلام و نه حتی در سنت زرتشتی ها بوده است.
الان هم اگر شما بپرسید، این در سنت زرتشتی ها نیست. 
بله! زرتشتی ها در روزهای خاصی از سال به عنوان یک عید مذهبی مقدس به پشت بام ها میرفتند و آتش می افروختند، جهت احضار ارواح مردگان و آمدن آنها به زمین و یکجور نشانه بوده تا ارواح مردگان خانه را پیدا کنند یا آن ارواح شاد شوند و یکجور احترام به ارواح مردگان بوده است. روی پشت بام بوده و از روی آتش هم نمیپریدند که بگویند سرخی تو از من و زردی من از تو...
من از برخی آقایان موبدان زرتشتی هم که پرسیده ام، گفتند ما همچنان رسمی برای پریدن از روی آتش نداشته و نداریم. 
بنابرین چهارشنبه سوری و از روی آتش پریدن سابقه تاریخی در ایران باستان ندارد، چه برسد به کارهای خطرناکی که الان میکنند.
"اسلام و ایران۱" سال۱۳۹۲ "